распя́цце н

1. (дзеянне) Kréuzigung f -;

2. (крыж з фігурай Хрыста) Kruzifĭx n -es, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

loins

а) крыж -а m. (ча́стка це́ла)

б) паясьні́ца, сярэ́дзіна f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Крыжа́лка ’тушаная бульба, парэзаная скрылямі’ (Янк. Мат.). Да крыж 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Crux

[k-]

f - го́ра, скру́ха, марко́та, журба́; перан. крыж

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

sacrum

[ˈseɪkrəm]

n., pl. -cra, -crums, Anat.

крыж -а m. (ні́жняя ча́стка хрыбта́)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

croup

I [kru:p]

n.

круп -у m.

II [kru:p]

n., Anat.

крыж -а́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

костре́ц

1. (сорт мяса) сцягня́к, род. сцегняка́ м.;

2. (крестец) крыж, род. кры́жа м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

те́льник м.

1. (нижняя рубашка) прост. ні́жняя кашу́ля;

2. уст. (нательный крест) наце́льны крыж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

крыжано́сец, ‑носца, м.

1. Гіст. Удзельнік крыжовых паходаў, які першапачаткова насіў на адзенні крыж з чырвонай тканіны.

2. Жук, шкоднік злакаў, з чорным крыжападобным рысункам на жоўтых надкрылах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пігапа́гі

(ад гр. pyge = крыж + pagos = скаваны)

парок развіцця, пры якім блізняты зрасліся ў вобласці крыжа (параўн. ксіфапагі).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)