тройно́й

1. (втрое больший) трайны́;

в тройно́м разме́ре у трайны́м паме́ры;

2. (состоящий из трёх однородных частей) трайны́, патро́йны;

тройно́й кана́т патро́йны кана́т;

3. мат. трайны́;

тройно́е пра́вило трайно́е пра́віла.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыча́л м.

1. род. прыча́лу (действие) прича́л;

2. род. прыча́ла (канат, место) прича́л

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

я́карны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да якара. Якарны канат вісеў дугой, цягнучыся за караблём. Б. Стральцоў. // Прыстасаваны для стаяння суднаў на якары. Якарная стаянка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cable

[ˈkeɪbəl]

1.

n.

1) кана́т -а m.

2) я́карны ланцу́г або́ кана́т

3) ка́бель -я m. (электры́чны — падво́дны, назе́мны)

4) тэлегра́ма f.

2.

v.t.

1) зьвя́зваць, прывя́зваць кана́там

2) тэлеграфава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

linka

ж. вяроўка; канат;

linka holownicza — буксірны трос

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

kotwiczny

kotwiczn|y

якарны;

lina ~a — якарны канат

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

обруби́ть​I сов.

1. абсячы́, мног. паабсяка́ць; (сучья — ещё) абцерабі́ць, ацерабі́ць, мног. паабцярэ́бліваць;

обруби́ть су́чья абсячы́ (абцерабі́ць, ацерабі́ць) сукі́;

2. (отрубить, укоротить) адсячы́, мног. паадсяка́ць, адця́ць, уця́ць;

обруби́ть кана́т адсячы́ кана́т.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бло́чны ​1, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да блока ​1. Блочны канат.

бло́чны ​2, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да блока ​3 (у 2, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

tightrope [ˈtaɪtrəʊp] n. ту́га напя́ты кана́т;

a tightrope walker канатахо́дзец

♦

tread/walk a tightrope ісці́ над бе́зданню; хадзі́ць па лязу́ бры́твы; рызыкава́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фуні́кулюс

(лац. füniculus = канат, вяроўка)

ножка семяпачатка, якая адыходзіць ад плацэнты ўнутры завязі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)