verwámsen
vt груб. збіць (на горкі яблык), адлупцава́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ábschießen
* vt
1) падстрэ́ліць, збіць стрэ́лам
2) стрэ́ліць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
пла́нка ж Léiste f -, -n, Látte f -, -n;
збіць пла́нкау спарт (у скачках) die Léiste réißen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
skopać
зак.
1. перакапаць;
2. пабіць, збіць (нагамі)
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
strącić
зак.
1. збіць;
2. скінуць;
3. асадзіць
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Скукла́ць ‘з’есці, зжэрці’ (Нас.). Запазычанне з польск. skukłać ‘змяць; збіць, змардаваць’. Апошняе да kukłać < kukła, kukiełka ‘калач, рулет’ < лат. cucullus і cuculla ‘галаўны ўбор’ (Брукнер, 280). Іншага паходжання ску́кліць ‘нанізаць’ (паст., Сл. ПЗБ) ад ку́кла ‘звязка, нізка’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
zbić
зак.
1. збіць;
zbić z nóg — збіць з ног;
zbić z desek — скалаціць з дошак;
2. разбіць;
zbić szklankę — разбіць шклянку;
3. збіць; пакалаціць; пабіць;
4. перан. абвергнуць;
zbić dowody — абвергнуць доказы;
zbić na kwaśne jabłko разм. збіць на горкі яблык
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
ubić
зак.
1. утрамбаваць; укачаць;
ubić drogę — укачаць дарогу;
2. збіць;
ubić śmietanę — збіць смятану;
ubić interes разм. згаварыцца, дамовіцца
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
совле́чь сов., уст. сцягну́ць, сарва́ць, садра́ць;
◊
совле́чь с пра́вильного пути́ збіць з пра́вільнай даро́гі (з пра́вільнага шля́ху).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
натаўчы́, ‑таўку, ‑таўчэш, ‑таўчэ; ‑таўчом, ‑таўчаце; пр. натоўк, ‑таўкла, ‑ло; зак.
1. чаго. Стаўчы якую‑н. колькасць. Натаўчы солі. // Размяць, намяць. Натаўчы бульбы.
2. чаго. Збіць таўкачом скурку з зерня ў працэсе вырабу круп. Натаўчы проса.
3. чаго. Разм. Разбіць шмат чаго‑н. Натаўчы бутэлек.
4. каго-што, у што, каму. Разм. Набіць, збіць; надаваць. На Язэпа пазіралі, як на нейкага казачнага героя,.. які не пабаяўся старшыню натаўчы. Чарот. [Яўген:] — Нікуды я не пайду, пакуль морды яму не натоўпу як след. Савіцкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)