перагаласо́ўка ​1, ‑і, ДМ ‑соўцы; Р мн. ‑совак; ж.

Разм. Паўторнае галасаванне. Двойчы, як мне вядома, перагаласоўка ішла. Але пастанова прынята. Савіцкі.

перагаласо́ўка ​2, ‑і, ДМ ‑соўцы; Р мн. ‑совак; ж.

Спец. Чаргаванне галосных у каранях слоў пры захаванні нязменнасці зычных.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абля́ут

(ням. Ablaut)

лінгв. чаргаванне галосных кораня слова ў розных граматычных формах (напр. несці — насіць).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

акамада́цыя, -і, ж. (кніжн.).

1. Прыстасаванне (арганізма).

2. У мовазнаўстве: фанетычны працэс прыстасавання вымаўлення сумежных зычных і галосных гукаў, у выніку чаго ўласцівасць аднаго гука часткова пашыраецца на іншы.

○

Акамадацыя вока — здольнасць вока прыстасоўвацца да разгляду прадметаў на розных адлегласцях.

|| прым. акамадацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трыфто́нг

(гр. triphthongos, ад tri = трох + phthongos = галосны гук)

спалучэнне трох галосных гукаў у адным складзе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ё, нескл., н.

Сёмая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны гук «о» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «лёс — льос»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «о», напрыклад, «маё — майо», «ён — йон». Малое ё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чередова́ние в разн. знач. чаргава́нне, -ння ср.;

чередова́ние труда́ с о́тдыхом чаргава́нне пра́цы з адпачы́нкам;

чередова́ние зву́ков лингв. чаргава́нне гу́каў;

чередова́ние гла́сных лингв. чаргава́нне гало́сных;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чаргава́нне н. Réihenfolge f -, -n, Aufeinánderfolge f; Wéchsel m -s (смены);

чаргава́нне гало́сных фан. Vokálwechsel [-vo-] m; Áblaut m -(e)s (у індаеўрапейскіх мовах)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

вакаліза́цыя

(ад лац. vocalis = гучны)

1) спевы на адных галосных гуках;

2) лінгв. набыццё зычным гукам складаўтваральных асаблівасцей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

гія́тус

(лац. hiatus = шчыліна)

лінгв. збег двух або некалькіх галосных гукаў у адным слове або на мяжы слоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

е, нескл., н.

Шостая літара беларускага алфавіта, якая абазначае: а) пасля зычных — галосны «э» і мяккасць папярэдняга зычнага, напрыклад, «хлеб — хльэб»; б) пасля галосных, «ў», раздзяляльнага мяккага знака, апострафа і ў пачатку слова — два гукі: «й» і «э», напрыклад, «мае — майэ», «здароўе — здароўйэ», «лье — льйэ», «п’е — пйэ», «ехаць — йэхаць». Вялікае Е.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)