со́маў, ‑ава.

Які належыць сому. Сомаў вус. Сомава галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аве́чы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да авечак, належыць авечкам. Авечы статак. Авечая воўна. // Прыгатаваны з малака авечкі. Авечы сыр.

•••

Авечая галава гл. галава.

Воўк у авечай шкуры гл. воўк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вужо́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да вужа. Вужовая галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крутало́бы, ‑ая, ‑ае.

З крутым лобам. Круталобая галава. Круталобы алень.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

splitting headache

галава́ трашчы́ць (ад бо́лю)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

міністэ́рскі министе́рский;

м. пост — министе́рский пост;

◊ ~кая галава́ — министе́рская голова́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

про́йма, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. Адтуліна, паглыбленне ў чым-н., паміж чым-н.

У пройме дзвярэй паказалася галава.

П. паміж хмарамі.

2. Прарэз для рукава (спец.).

|| прым. про́йменны, -ая, -ае і про́ймавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

мікрацэфа́лія, ‑і, ж.

Спец. Вельмі малы аб’ём чэрапа галавы, недаразвітая галава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экза́рх, ‑а, м.

Гіст.

1. Галава жрацоў пры храме ў старажытнай Грэцыі.

2. Гіст. Намеснік імператара ў якой‑н. вобласці Візантыйскай імперыі.

3. У праваслаўнай царкве — галава асобнай царкоўнай вобласці ці самастойнай царквы.

[Грэч. éxarchos — галава, начальнік, намеснік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wig [wɪg] n.

1. пары́к

2. AmE, slang галава́, мазгі́

♦

blow one’s wig шале́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)