Verbum

дыялектало́гія, -і, ж.

Раздзел мовазнаўства, які вывучае дыялекты.

|| прым. дыялекталагі́чны, -ая, -ае.

дыялекто́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне дыялекталогіі.

дыялекты́зм, -а, мн. -ы, -аў, м.

Слова або выраз якога-н. дыялекту, ужытыя ў літаратурнай мове.

дыяле́ктык, -а, мн. -і, -аў, м.

Паслядоўнік дыялектычнай філасофіі, дыялектыкі (у 1 знач.).

дыяле́ктыка, -і, ДМ -тыцы, ж.

1. Філасофскае вучэнне аб усеагульных законах руху і развіцця прыроды, чалавечага грамадства і мыслення; навуковы метад пазнання з’яў прыроды і грамадства шляхам ускрыцця ўнутраных супярэчнасцей і барацьбы процілегласцей, якія прыводзяць да скачкападобнага пераходу з адной якасці ў другую.

Матэрыялістычная д.

2. Сам працэс такога руху і развіцця.

Д. падзей.

Д. гісторыі.

3. Майстэрства весці спрэчкі, прымяняць лагічныя довады (уст.).

|| прым. дыялекты́чны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Д. матэрыялізм.

Д. метад.

|| наз. дыялекты́чнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

дыяло́г, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Размова паміж дзвюма асобамі, абмен рэплікамі.

Сцэнічны д.

2. перан. Перагаворы паміж двума бакамі.

Палітычны д.

Канструктыўны д.

|| прым. дыялагі́чны, -ая, -ае.

дыяме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Алмаз, брыльянт.

2. Назва аднаго з дробных шрыфтоў.

|| прым. дыяме́нтавы, -ая, -ае.

дыя́метр, -а, мн. -ы, -аў, м.

У матэматыцы: адрэзак прамой лініі, які злучае дзве кропкі акружнасці і праходзіць праз яе цэнтр.

|| прым. дыяметра́льны, -ая, -ае.

дыяметра́льны, -ая, -ае.

1. гл. дыяметр.

2. Поўны, крайні (перан.).

Дыяметральная супрацьлегласць.

Характары дыяметральна (прысл.) адрозныя.

|| наз. дыяметра́льнасць, -і, ж.

дыяпазіты́ў, -ты́ва, мн. -ты́вы, -ты́ваў, м.

Пазітыўны (у 1 знач.) фатаграфічны здымак на празрыстым матэрыяле, прызначаны для дэманстрацыі на экране з дапамогай праекцыйнага апарата.

|| прым. дыяпазіты́ўны, -ая, -ае.