нача́льнікаў, ‑ава.
Які належыць начальніку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ура́днікаў, ‑ава.
Які належыць урадніку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Зато́рыч ’выраз, паз, у які ўстаўляецца дно бочкі’ (Мат. Гом.). Параўн. утора ’тс’, рус., укр. утор, польск. wątor, чэш. útor і г. д. Прасл. ǫtorъ. Чэш. дыял. zátor ’падмыты бераг’. Форма заторыч пацвярджае корань тор‑ у слове утора (гл.); тор‑ суадносяць з церці < ter‑//tьr‑ (Фасмер, 4, 175), прычым Махэк., (672) указвае, што ён меў значэнне ’рэзаць’ (ст.-чэш. tříti). Заторыч утворана з суф. ‑ыч < ‑ičь, які далучаўся да аддзеяслоўнай з чаргаваннем галоснага асновы *zator‑. Час утварэння слова няясны. Параўн. зачыр.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Калада́н, колодан ’гаспадарчы нож з драўлянай ручкай’ (ТС). Дакладных адпаведнікаў з суфіксацыяй ‑ан няма. Бліжэйшыя паралелі: укр. колодач ’вялікі нож’, ’нож, які носяць у ножнах па поясе’, зах.-укр. колодачик, рус. дан., тульск. колодей ’вялікі кухонны нож з драўлянай ручкай’, хоць у гэтым прыкладзе суфіксацыя не вельмі тыповая для такіх утварэнняў. Параўн., аднак, рус. смал. колодейка ’невялікі абрубак дрэва, цурбан’, дзе суфіксацыя, магчыма, генетычна суадносіцца з папярэдняй. Матывацыя ўтварэнняў празрыстая — ’нож, які ўбіваецца ў калодку’ (у адрозненне ад нажоў з тронкамі).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Маньку́т 1 ’манюка’ (Янк. 1, Янк. БП), маньку́ха, маньку́ціха ’ілгуха’ (Янк. 3.). З польск. mańkut, mańka ’ляўша’, якое змяніла семантыку: ’леварукі’ > ’які робіць не па-сапраўднаму’ > ’які хлусіць, падманвае’. Параўн. і польск. zażyć kogo z mańki ’ашукаць, падмануць, пажартаваць’. Польск. mańka, mańkut узыходзяць да італ. manca ’левая рука’.
Маньку́т 2, маньку́та ’чучала, падобнае да цецерука, пры дапамозе якога палешукі лавілі цяцерак (Эр эм., Кіркор; браг., Нар. Гом.). У выніку семантычнага пераносу з манькут 1 (гл.), якое, аднак, асацыіравалася з бел. мані́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
outgoing [ˈaʊtgəʊɪŋ] adj.
1. тавары́скі, дружалю́бны; спага́длівы, чу́лы;
an outgoing personality ужы́ўчывы/тавары́скі чалаве́к, лёгкі чалаве́к/хара́ктар
2. які́ ідзе ў адста́ўку;
the outgoing president прэзідэ́нт, тэ́рмін яко́га на пасту́ зака́нчваецца
3. выхо́дны;
outgoing phone calls выхо́дныя тэлефо́нныя званкі́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
conspicuous [kənˈspɪkjuəs] adj. прыкме́тны, кі́дкі, які́ кідаецца ў во́чы;
a conspicuous failure я́ўны права́л, я́ўная няўда́ча;
a conspicu ous success ве́льмі вялі́кі по́спех;
make oneself conspicuous звярта́ць на сябе́ ўва́гу
♦
be conspicuous by one’s absence вызнача́цца сваёй адсу́тнасцю
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
buoyant [ˈbɔɪənt] adj.
1. finance павыша́льны (пра тэндэнцыі ў эканоміцы і да т.п.)
2. жыццяра́дасны, вясёлы
3. які́ трымае/трыма́ецца на паве́рхні;
Salt water is more buoyant than fresh water. Салёная вада лепш трымае рэчы на паверхні, чым прэсная.
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
антаркты́чны
(гр. antarktikos = які знаходзшца насупраць поўначы)
які мае дачыненне да Антарктыкі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
ілюстра́тар
(лац. illustrator = які паясняе, адлюстроўвае)
мастак, які робіць малюнкі да тэксту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)