перадны́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Спец. Орган выдзялення ў зародкаў пазваночных жывёл і чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераро́бны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які перароблівае што‑н. Пераробны завод чорнай металургіі. // Які ідзе ў пераробку. Пераробны чыгун.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перфарацы́йны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да перфарацыі. Перфарацыйная дарожка фотаплёнкі. // Які служыць для перфарацыі. Перфарацыйная машына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пласты́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Спец. Пафарбаванае або бясколернае жывое цельца, якое знаходзіцца ў пратаплазме раслінных клетак.

[Грэч. plástides — якія ўтвараюць, ад plastós — вылеплены, аформлены.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плесі́метр, ‑а, м.

Спец. Тонкая металічная або касцяная пласцінка, якая служыць для прастуквання (пры вызначэнні стану ўнутраных органаў).

[Ад грэч. plesso — удараю і metreō — мераю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

картадыягра́ма, ‑ы, ж.

Спец. Карта, на якой у выглядзе дыяграмы паказаны статыстычныя даныя, якія адносяцца да пэўнай тэрыторыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крон 1, ‑у, м.

Мінеральная хромавая фарба. Жоўты крон.

[Ад грэч. chrōma — фарба.]

крон 2, ‑у, м.

Спец. Тое, што і кранглас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыфугава́ць, ‑гую, ‑гуеш, ‑гуе; зак., што.

Спец. Падагнаць драўляныя паверхні фуганкам або на фугавальным станку. Прыфугаваць канты дошак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

псамафі́ты, ‑аў; адз. псамафіт, ‑у, М ‑фіце, м.

Спец. Расліны, якія растуць на пяску (напрыклад, пясчаная асака, саксаул).

[Ад грэч. psámmos — пясок і phytón — расліна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуансо́н, ‑а, м.

Спец.

1. Верхняя пукатая частка штампа для апрацоўкі металу ціскам.

2. Тое, што і пунсон.

[Фр. poinçon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)