Verbum

знебыва́цца гл. знябыцца.

зневажа́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто зняважыў, зневажае каго-н.

|| ж. зневажа́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

зневажа́льны, -ая, -ае.

Поўны знявагі, зняважлівы.

Зневажальныя адносіны.

З. тон.

|| наз. зневажа́льнасць, -і, ж.

зневажа́нне гл. зняважыць.

зневажа́ць гл. зняважыць.

знелюбі́ць, знелюблю́, знялю́біш, знялю́біць; зак., каго (што) (разм.).

Адчуць непрыхільнасць, непрыязнасць да каго-, чаго-н.; неўзлюбіць.

Адразу з. каго-н.

знемагчы́, знемагу́, знямо́жаш; знямо́жа; знямо́г, знемагла́, -ло́; знемажы́, зак.

Страціць сілы, аслабець, дайсці да знямогі.

З. ад доўгай дарогі.

З. ад смагі.

|| незак. знемага́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

знемагчы́ся, знемагу́ся, знямо́жашся, знямо́жацца; знямо́гся, знемагла́ся, -ло́ся; знемажы́ся; зак.

Тое, што і знемагчы.

|| незак. знемага́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца.

знемажэ́нне, -я, н.

Стан поўнай стомленасці, бяссілля.

Стамляцца ад знемажэння.

зненаві́дзець, -джу, -дзіш, -дзіць; зак., каго-што.

Адчуць нянавісць да каго-, чаго-н.

Зненавідзеў яго назаўсёды.

З. аднастайную работу.