Verbum

рэалісты́чны, -ая, -ае.

1. гл. рэалізм.

2. Які зыходзіць з разумення і ўліку рэальных абставін, практычны.

Р. падыход да жыцця.

Рэалістычна (прысл.) глядзець на рэчы.

|| наз. рэалісты́чнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

рэга́лія, -і, мн. -і, -лій, ж.

1. Прадмет, які з’яўляецца знакам манархічнай улады, напр.: карона, скіпетр (уст.).

Царскія рэгаліі.

2. звычайна мн. Ордэн, знак узнагароды (уст. і разм.).

Прыйсці пры ўсіх рэгаліях.

рэцыдыві́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Злачынец, які адбыў пакаранне і зноў зрабіў злачынства (злачынствы).

Злодзей-р.

|| ж. рэцыдыві́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. рэцыдыві́сцкі, -ая, -ае.

самаву́чка, -і, ДМ -у, Т -ам, м.; ДМ -чцы, Т -ай (-аю), ж., мн. -і, -чак.

Чалавек, які навучыўся чаму-н. самастойна, без сістэматычнага навучання і без кіраўніка.

Кравец-с.

саўдзе́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які ўдзельнічае разам з кім-н. у чым-н. (часцей нядобрым, шкодным).

Саўдзельнікі ў злачынствах.

|| ж. саўдзе́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. саўдзе́льніцкі, -ая, -ае.

сінкрэты́чны, -ая, -ае (кніжн).

1. гл. сінкрэтызм.

2. Злітны, нерасчлянёны ў сваім зыходным, першапачатковым стане.

Сінкрэтычная рэлігія.

Сінкрэтычнае цэлае.

3. Які вызначаецца эклектызмам, знешняй злучанасцю таго, што ўнутрана не злучана.

Сінкрэтычныя тэорыі.

словаўтварэ́нне, -я, н.

1. Раздзел граматыкі, які вывучае спосабы ўтварэння слоў.

2. Утварэнне слоў у мове па законах і правілах дадзенай мовы.

Спосаб суфіксальнага словаўтварэння назоўнікаў.

|| прым. словаўтвара́льны, -ая, -ае.

Словаўтваральная сістэма.

сталь, -і, ж.

Цвёрды коўкі метал серабрыста-шэрага колеру, які з’яўляецца сплавам жалеза з вугляродам і іншымі дабаўкамі.

○

Нержавеючая сталь — сталь, устойлівая супраць карозіі.

|| прым. стальны́, -а́я, -о́е і сталёвы, -ая, -ае.

сук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

1. Буйны бакавы адростак, які ідзе ад ствала дрэва.

Абсячы сухія сукі бярозы.

2. У дошцы, бервяне: астатак ад зрэзанага бакавога парастка ствала.

Бервяно з сукамі.

суперме́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Герой, надзелены нязвыклымі якасцямі, якія робяць яго непераможным, чароўна-абаяльным.

2. (іран.). Чалавек, які лічыць сябе вышэйшым, важнейшым за іншых.

|| прым. суперме́нскі, -ая, -ае (разм.).