Verbum

нармалізава́ць, -зу́ю, -зу́еш, -зу́е; -зу́й; -зава́ны; зак. і незак., што.

1. Вызначыць (вызначаць) нормы, падпарадкаваць (падпарадкоўваць) норме.

Н. правапіс.

Н. вымаўленне.

2. Наблізіць (набліжаць) да нормы.

Н. міжнародныя адносіны.

|| наз. нармаліза́цыя, -і, ж.

нарма́льны, -ая, -ае.

1. Які адпавядае нормам, звычайны.

Нармальная тэмпература цела.

Нармальная вага.

2. Псіхічна здаровы.

|| наз. нарма́льнасць, -і, ж.

нарма́ны, -аў, адз. нарма́н, -а, м. (гіст.).

Агульная назва плямён, якія насялялі Скандынавію ў 8—11 стст.

|| прым. нарма́нскі, -ая, -ае.

нарматы́ў, -ты́ву, мн. -ты́вы, -ты́ваў, м. (спец.).

Эканамічны або тэхнічны паказчык норм, у адпаведнасці з якімі выконваецца работа.

Нарматывы вытворчай працы.

|| прым. нарматы́ўны, -ая, -ае.

нарматы́ўны, -ая, -ае.

1. гл. нарматыў.

2. Які вызначае норму, стандарты, правілы.

Нарматыўная граматыка.

|| наз. нарматы́ўнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

нармірава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; -рава́ны; зак. і незак., што.

Тое, што і нармаваць.

|| наз. нармірава́нне, -я, н. і нарміро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж.

|| прым. нарміро́вачны, -ая, -ае.

нарміро́ўшчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст па нарміроўцы чаго-н.

|| ж. нарміро́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

наро́г, -а, М -ро́зе, мн. -і, -аў, м.

Частка плуга, якая падразае пласт зямлі знізу і перадае яго на адвал.

|| прым. наро́жны, -ая, -ае.

наро́д, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.

1. -а. Усё насельніцтва пэўнай дзяржавы, жыхары краіны.

Н.

Беларусі.

2. -а. Працоўная маса насельніцтва той ці іншай краіны.

Працоўны н.

Выхадцы з народа.

3. -а. Розныя формы гістарычных супольнасцей (племя, народнасць, нацыя).

Беларускі н.

4. -у, толькі адз. Людзі.

На мітынг прыйшло многа народу.

|| прым. наро́дны, -ая, -ае.

Народная творчасць.

народанасе́льніцтва, -а, н.

Насельніцтва краіны, якой-н. тэрыторыі.