Verbum

нараві́цца, -раўлю́ся, -ро́вішся, -ро́віцца; незак.

Упарціцца, паказваць свой нораў.

Конь часта наравіўся.

нараві́ць, -раўлю́, -ро́віш, -ро́віць; незак.

1. Дагаджаць.

Госцю трэба н.

2. з інф. і злуч. «каб». Імкнуцца, старацца.

Конь увесь час наравіў сарвацца з месца.

нара́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Вуснае або пісьмовае распараджэнне на выкананне якой-н. работы; дакумент на выдачу або атрыманне чаго-н.

Атрымаць н.

Н. на лес.

Н. на машыну.

2. Якая-н. работа або заданне для ваеннаслужачых (спец.).

Знаходзіцца ў нарадзе.

Н. на кухню.

3. Група ваеннаслужачых, якія выконваюць такое заданне (спец.).

Гарнізонны н.

Н. міліцыі.

|| прым. нара́дны, -ая, -ае (да 1 знач.).

нара́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, -ра́д, ж.

1. Афіцыйнае пасяджэнне для абмеркавання якіх-н. спецыяльных пытанняў.

Вытворчая н.

2. Сумеснае абмеркаванне якога-н. пытання.

Сямейная н.

нарадаво́лец, -льца, мн. -льцы, -льцаў, м. (гіст.).

Член тайнай палітычнай арганізацыі «Народная воля».

|| прым. нарадаво́льскі, -ая, -ае.

нарадазна́ўства, -а, н.

Сістэма навук, якія вывучаюць культуру і быт народаў; этнаграфія.

|| прым. нарадазна́ўчы, -ая, -ае.

нараджэ́нне, -я, н.

1. гл. нарадзіць, нарадзіцца.

2. Дзень, дата, калі хто-н. нарадзіўся, а таксама святкаванне гэтага дня.

Запрасіць на дзень нараджэння.

нарадзі́цца, -раджу́ся, -ро́дзішся, -ро́дзіцца; зак.

1. З’явіцца на свет (пра чалавека, жывёл).

Нарадзіўся сын.

Н. ў вёсцы.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан. З’явіцца; узнікнуць, пачацца.

Нарадзілася ідэя.

◊

Нарадзіцца ў сарочцы — быць удачлівым, шчаслівым ва ўсім.

|| незак. нараджа́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; наз. нараджэ́нне, -я, н.

нарадзі́ць, -раджу́, -ро́дзіш, -ро́дзіць; -ро́джаны; зак.

1. каго (што). Даць жыццё каму-н., пусціць на свет.

Н. сына.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан., што. Даць пачатак чаму-н., стварыць што-н., быць прычынай з’яўлення чаго-н.

Крыўда нарадзіла злосць.

◊

У чым маці нарадзіла (разм.) — зусім голы.

|| незак. нараджа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. нараджэ́нне, -я, н.

нара́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Работнік, які выпісвае нарады на якую-н. работу.

|| ж. нара́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.