Verbum

чайнво́рд, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Род задачы-галаваломкі на адгадванне слоў, размешчаных у клетачках такім чынам, што апошняя літара папярэдняга слова з’яўляецца першай літарай наступнага і г.д.

|| прым. чайнво́рдны, -ая, -ае.

ча́йнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Пасудзіна з носікам і ручкай для заваркі чаю або для гатавання вады.

На пліце кіпеў ч.

|| памянш.-ласк. ча́йнічак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

|| прым. ча́йнікавы, -ая, -ае.

чэрнь², -і, ж.

1. Гравіроўка металічных вырабаў, пераважна сярэбраных і залатых, штрыхі якой запаўняюцца спецыяльным чорным сплавам, а таксама вырабы, апрацаваныя такім чынам.

2. Чорная вугальная фарба арганічнага паходжання (спец.).

|| прым. чэ́рневы, -ая, -ае.

шарні́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Рухомае злучэнне дзвюх частак механізма, якое дазваляе ім паварочвацца пад вуглом.

Лямпа на шарнірах.

Як на шарнірах хто-н. (неспакойна хуткі ў рухах; разм.).

|| прым. шарні́рны, -ая, -ае.

шля́хта, -ы, ДМ -хце, ж. і шляхе́цтва, -а, н.

У 13 — пачатку 20 ст. ў Беларусі, Польшчы і Літве: дробнапамеснае дваранства.

|| прым. шляхе́цкі, -ая, -ае і шляхе́чы, -ая, -ае.

Шляхецкае саслоўе.

Шляхечыя засценкі.

шпага́т, -у, М -га́це, м.

1. Моцная тонкая вяроўка.

2. У гімнастыцы: фігура, пры якой ногі спартсмена, што сядзіць, шырока рассунуты і выцягнуты ў адну прамую лінію.

|| прым. шпага́тны, -ая, -ае (да 1 знач.).

шпако́ўня, -і, мн. -і, -яў, ж. і (разм.) шпако́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц, ж.

Жыллё для шпакоў у выглядзе невялікай будачкі, прымацаванай на доўгай жэрдцы ці на дрэве каля дома.

|| прым. шпако́ўніцкі, -ая, -ае.

штука́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Артыст, які паказвае фокусы.

2. Той, хто вырабляе штукі (у 4 знач.), выдумшчык, жартаўнік.

|| ж. штука́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. штука́рскі, -ая, -ае.

шы́фер, -у, м.

1. Чорны або шэры гліністы сланец, які ўжыв. для грыфельных дошак і ў будаўніцтве.

2. Будаўнічы матэрыял у выглядзе плітак або лістоў са сланцу.

Накрыць дом шыферам.

|| прым. шы́ферны, -ая, -ае.

экста́з, -у, м.

1. Найвышэйшая ступень захаплення, пры якой чалавек даходзіць да самазабыцця.

Дайсці да экстазу.

Гаварыць што-н. у экстазе.

2. Від афектыўнага псіхічнага расстройства, непрытомна-раз’юшаны стан (спец.).

|| прым. экстаты́чны, -ая, -ае.