gloomy

[ˈglu:mi]

adj.

1) су́мны, марко́тны, невясёлы; пану́ры, хму́рны (пра во́сень); у змро́чным настро́і

2) цёмны, змро́чны (зімо́вы дзень)

3) прыгнята́льны; які́ абезнадзе́йвае або́ адбіва́е ахво́ту

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

worthy

[ˈwɜ:rðI]

1.

adj.

1) го́дны, ва́рты

a worthy cause — ва́ртая намага́ньняў спра́ва

2) які́ заслуго́ўвае

2.

n.

славу́тасьць, выда́тнасьць f.

- worthy of

- worthy of praise

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Кантэ́нтны, кантэ́тны ’задаволены’ (Федар. 2; КЭС, лаг.), ст.-бел. контентъ (XVI ст.) ’тс’. Запазычана са ст.-польск. kontent < лац. contentus ’задаволены, які абмяжоўваецца чым-небудзь’ (Слаўскі, 2, 435).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Панасно́й, поносный ’аб вазе або аб’ёме, які можа перанесці адзін (або два) чалавекі’ (Клім.), поносния тэрныця ’пераносная ільнамялка’ (Выг.). Дэрыват з суф. ‑н‑ ад па- несці < несці (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пахожы ’смачны, чысты (аб вадзе)’ (фалькл.) (Федар., 7). Да пахадзіць < хадзіць (гл.). Спачатку ў лексемы пахожы было, відаць, значэнне ’праточны — які не стаіць, а ідзе, цячэ’, пазней ’чысты’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Мышапор ’праныра, які можа знайсці ўсё, нават добра схаванае’ (маладз., Янк. Мат.; віл., Нар. сл.), ’дзіцё, якое поркаецца ў матчыных сховах’ (КЭС, лаг.). Да мыш і поркацца (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Наблі́жай ’бліжэй’, ’прыстойней, лепш’ (Нас.). Утворана пры дапамозе прэфікса на-, які мае градуальнае лексічнае значэнне ў адрозненне ад граматычных сродкаў выражэння градуальнасці (г. зн. ступеняў параўнання). Гл. наі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

На́рап (нарой) ’дробны, пушысты снег, які скрыпіць пад палазамі’ (Нас.), на́раплівы: наропливая дорога ’дарога, пакрытая такім снегам’ (там жа). Да гукапераймальнага poni, што перадае скрып снегу, гл. карын.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Лату́хаць ’рабіць шумлівы стук’ (КЭС, лаг.). Гукапераймальнае, як полац. лататух‑лататух ’гук, які ўтвараецца пры руху з падскокамі’. Параўн. лататы, а таксама рус. лотоха, лотыхать (Фасмер, 2, 523).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Леманта́р, лемэнта́р, ліманта́р, лемэнтарык ’буквар’ (ТСБМ, Гарэц., Нас., КЭС, лаг.). Запазычанне з польск. lamentarz < elementarz < лац. elementāriusякі адносіцца да пачаткаў’ (Слаўскі, 4, 38–39; Кюнэ, Poln., 71).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)