Verbum

лыжня́, -і́; мн. -і́, лы́жняў, ж.

След, пракладзены лыжамі.

Свежая л. на снезе.

лы́жы, лыж і -аў, адз. лы́жа, -ы, ж.

Плоскія драўляныя або пластыкавыя палазкі для перамяшчэння па снезе, прымацаваныя да абутку.

Хадзіць на лыжах.

|| прым. лы́жны, -ая, -ае.

Л. паход.

лы́ка, -а, мн. -і, лык, н.

Луб маладой ліпы і некаторых іншых дрэў у выглядзе вузкіх палос, з якіх плятуць лапці.

Драць л.

Лапці з лык.

◊

Лыка не вяжа хто (разм.) — настолькі п’яны, што ледзь можа гаварыць.

Не лыкам шыты хто (разм.) — разумее, умее не горш за іншых

|| памянш. лы́чка, -а, мн. -і, -аў, н.

|| прым. лы́кавы, -ая, -ае.

лы́каць, -аю, -аеш, -ае; незак., што (разм.).

Піць што-н. перарывістымі глыткамі.

Кот лыкае малако.

|| аднакр. лы́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. лы́канне, -я, н.

лы́нды,

У выразе: лынды біць (разм.) — гультаяваць, бяздзейнічаць; займацца пустымі справамі.

лы́паць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

То адкрываць, то закрываць вочы, маргаць.

◊

Лыпаць вачамі —

1) бяссэнсава маргаць ад разгубленасці, збянтэжанасці, страху;

2) маўчаць, не ведаючы, што сказаць.

|| аднакр. лы́пнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. лы́панне, -я, н.

лысава́ты, -ая, -ае.

3 невялікай лысінай, не поўнасцю лысы.

|| наз. лысава́тасць, -і, ж.

лысе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

Паступова станавіцца лысым.

|| зак. аблысе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е, злысе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е і палысе́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; наз. аблысе́нне, -я, н. і палысе́нне, -я, н.

лы́сіна, -ы, мн. -ы, -сі́н, ж.

1. Месца на галаве, дзе вылезлі і не растуць валасы.

2. Белая пляма на лбе некаторых жывёл.

Цяля з лысінай.

3. перан. Пра ўчастак чаго-н., пазбаўлены расліннасці, покрыва (разм.).

|| памянш. лы́сінка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж. (да 1 і 2 знач.).

лы́сы, -ая, -ае.

1. Які мае лысіну, з лысінай.

Лысая галава.

Лысае цяля.

2. перан. Пазбаўлены расліннасці.

Л. курган

◊

І не лыс Габрусь (разм.) — хоць бы што, нішто не дзейнічае на каго-н.