Verbum

лускава́ты, -ая, -ае.

Пакрыты луской.

Л. ствол дрэва.

Лускаватыя паўзуны.

Атрад лускаватых (наз.).

|| наз. лускава́тасць, -і, ж.

лускакры́лыя, -ых.

Назва атрада насякомых, да якога адносяцца матылькі.

лу́скат, -у, М -каце, м. (разм.).

Трэск, лусканне.

Чуўся аддалены л. сухіх галінак.

лу́скаць, -аю, -аеш, -ае; -аны; незак.

1. што. Раскусваць, разгрызаць (шкарлупіну) з трэскам.

Л. сланечнік.

2. Утвараць чым-н. кароткія адрывістыя гукі, патрэскваць.

Пальцы лускаюць.

|| аднакр. лу́снуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. лу́сканне, -я, н.

лу́ста, -ы, ДМ -сце, мн. -ы, луст і -аў, ж.

Адрэзаны вялікі плоскі кавалак хлеба, сала і пад.

|| памянш. лу́стачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. лу́ставы, -ая, -ае.

лусь, у знач. вык. (разм.).

Ужыв. паводле знач. дзеясловаў лускаць, луснуць.

лухта́, -ы́, ДМ -хце́, ж. (разм.).

Бязглуздзіца, бяссэнсіца, недарэчнасць.

Гаварыць лухту.

лучко́вы, -ая, -ае.

Пра інструменты: падобны да лука па сваёй будове, выглядзе.

Лучковая піла.

лу́чнасць, -і, ж.

Цесная сувязь, якая прыводзіць да адзінства, згуртаванасці.

Л. пачуццяў.

лу́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Воін, узброены лукам.

2. Спартсмен, які займаецца стральбой з лука.

|| ж. лу́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.