Verbum

назо́ўны,

У выразе: назоўны склон — склон, які адказвае на пытанні: хто? што?

назубі́ць, -зублю́, -зу́біш, -зу́біць; -зу́блены; зак., што і чаго (спец.).

Навастрыць, наразаючы або насякаючы зубцы.

Н. серп.

|| незак. назу́бліваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. назу́бліванне, -я, н.

назубо́к, прысл. (разм.).

Вельмі добра, на памяць.

Вывучыць н.

назусі́м, прысл. (разм.).

Назаўсёды, зусім.

Вярнуцца н.

Аддаць н.

называ́льны, -ая, -ае (спец.).

Які мае адносіны да называння.

Называльная функцыя слова.

называ́нне гл. назваць¹.

называ́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; незак.

1. гл. назвацца.

2. Мець якое-н. імя, прозвішча, якую-н. назву.

Вёска называецца Малінаўка.

3. Браць на сябе выкананне якіх-н. абавязкаў, якой-н. справы.

Згаджаліся многія, але ніхто першым не называўся.

4. у знач. пабочн. сл. Зрабіць не так, як хацелася б, як трэба.

Пры сустрэчы штосьці буркнуў, называецца, прывітаўся.

◊

Што называецца, у знач. пабочн. сл. (разм.) — як кажуць, як прынята гаварыць.

называ́ць¹ гл. назваць¹.

назыўны́, -а́я, -о́е.

У выразе: назыўны сказ — аднасастаўны сказ, у якім галоўны член выражаны формай назоўнага склону назоўніка.

наі́ўны, -ая, -ае.

Прастадушны, які не набыў, не мае жыццёвага вопыту.

Н. хлопец.

Наіўнае пытанне.

|| наз. наі́ўнасць, -і, ж.