Verbum

філакарты́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які займаецца філакартыяй.

|| ж. філакарты́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. філакарты́сцкі, -ая, -ае.

філафані́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які займаецца філафаніяй.

|| ж. філафані́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. філафані́сцкі, -ая, -ае.

філумені́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Чалавек, які займаецца філуменіяй.

|| ж. філумені́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. філумені́сцкі, -ая, -ае.

хрысціяніза́цыя, -і, ж. (кніжн.).

1. Пераход у хрысціянства, распаўсюджванне дзе-н. хрысціянства.

2. Наданне чаму-н. характару, які адпавядае патрабаванням хрысціянскай рэлігіі.

Х. язычніцкіх абрадаў.

хрэн, -у, м.

Шматгадовая травяністая расліна сямейства капусных з мясістым горкім коранем, які выкарыстоўваецца як вострая прыправа.

|| прым. хрэ́навы, -ая, -ае.

Хрэнавае лісце.

Хрэнавая прыправа.

цудатво́рны, -ая, -ае.

1. Які творыць цуды (у 1 знач.).

Ц. абраз.

2. Цудадзейны (у 2 знач.).

Цудатворныя таблеткі.

Ц. клімат.

|| наз. цудатво́рнасць, -і, ж.

цэрэбра́льны, -ая, -ае (спец.).

1. Звязаны з мозгам і яго дзейнасцю; мазгавы.

2. Які ўтвараецца пры загібе кончыка языка к цвёрдаму паднябенню (пра зычныя гукі).

чае... (а таксама чая...).

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які мае адносіны да чаю (у 1, 2 знач.), напр.: чаедрабілка, чаесушыльны, чаеўборачны, чаеўпаковачны.

чацвярны́, -а́я, -о́е (разм.).

1. Які складаецца з чатырох аднародных або падобных частак.

2. У чатыры разы большы, павялічаны ў чатыры разы.

У чацвярным памеры.

чылі́йцы,-аў, адз. чылі́ец, -лійца, м.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Чылі.

|| ж. чылі́йка, -і, ДМ -лійцы, мн. -і, -лі́ек.

|| прым. чылі́йскі, -ая, -ае.