караніцца дзеяслоў | незакончанае трыванне

  1. Пускаць карані.

  2. у чым. Мець сваёй асновай, крыніцай.

    • Прычына караніцца ў іншым.

  3. у кім-чым. Быць уласцівым каму-, чаму-н., знаходзіцца ў кім-, чым-н.

    • У свядомасці людзей доўга караніўся недавер гэтаму чалавеку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

этнагеаграфія назоўнік | жаночы род

Навуковая дысцыпліна, што знаходзіцца на стыку этнаграфіі з геаграфіяй і вывучае размяшчэнне этнічных супольнасцей, асаблівасці іх рассялення і тэрытарыяльных узаемаадносін у цеснай залежнасці ад сацыяльна-эканамічных, палітычных, прыродных і іншых фактараў.

|| прыметнік: этнагеаграфічны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

belligerent [bəˈlɪdʒərənt] adj.

1. fml які́ знаходзіцца ў ста́не вайны́;

the belligerent countries краі́ны, які́я знахо́дзяцца ў ста́не вайны́

2. агрэсі́ўны, ваяўні́чы;

speak in a belligerent tone гавары́ць пагро́злівым то́нам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

poised [pɔɪzd] adj.

1. ураўнава́жаны (пра чалавека); які́ паводзіць сябе́ з го́днасцю; які́ не тра́ціць самавало́дання

2. які́ знаходзіцца ў раўнава́зе

3. які́ калышацца; які́ гойдаецца, гайда́ецца

4. віся́чы, падве́шаны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Візаві́ ’адзін насупраць аднаго’; ’той, хто знаходзіцца насупраць’ (БРС). Запазычана з рус. визави ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 76) < франц. vis‑à‑vis ’тварам да твару’ (Фасмер, 1, 313; Шанскі, 1, В, 94).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Гарагу́ля ’нявеста’, гырагу́ля (жартаўл., Бяльк.): «Яна ужо гырагуля». Слова няяснага паходжання Не знаходзіцца нічога адпаведнага ў іншых усх.-слав. мовах. Наўрад ці можна параўноўваць з бел. дыял. гарга́ра ’сварлівая жанчына’ (Касп.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Падда́ны ’асоба, якая знаходзіцца ў падданстве якой-н. дзяржавы’. Ст.-бел. подданый ’падданы’ (1434 г.). З польск. poddany (Булыка, Лекс. запазыч., 21). Польскае слова калькуе лац. subditus ’тс’ (Фасмер, 3, 296).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

акопнік, ‑а, м.

Разм. Той, хто знаходзіцца ў акопах; салдат, франтавік. Гранатны бой-агонь Акопнікі ўзнялі. Пушча. Але пачуў я нешта новае ад салдат-акопнікаў. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лімфа, ‑ы, ж.

Бясколерная вадкасць у целе чалавека і пазваночных жывёл, якая абмывае ўсе тканкі і клеткі арганізма. Лімфа, як і кроў, знаходзіцца ў бесперапынным руху.

[Ад лац. lympha — вільгаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагорны, ‑ая, ‑ае.

1. Які знаходзіцца на гарах, у гарах. Нагорная дуброва. Нагорны ручай. // Які бывае ў гарах. Нагорнае паветра.

2. Гарысты; высокі. Нагорны бераг ракі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)