фавары́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Той, каму спрыяе высокапастаўленая асоба, улюбёнец уплывовай асобы.

2. У спорце: конь, коннік ці каманда, якія маюць найбольшыя шансы на першынство.

|| ж. фавары́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. фавары́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

пава́жна прысл, пава́жны

1. (важны, уплывовы) wíchtig, gewíchtig; máßgebend; würdevoll; ernst; gedíegen;

пава́жная асо́ба éine wíchtige [máßgebende] Persón;

2. (няспешны, павольны) lángsam; schwérfällig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

bidder

[ˈbɪdər]

n.

асо́ба, яка́я прапану́е цэ́ны на ліцыта́цыі, паку́пнік на ліцыта́цыі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

conferee

[,kɑ:nfəˈri:]

n.

1) удзе́льнік канфэрэ́нцыі

2) асо́ба, яко́й дае́цца ўзнагаро́да, ступе́нь

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

correspondent

[,kɔrəˈspɑ:ndənt]

n.

1) асо́ба, яка́я лісту́ецца

2) карэспандэ́нт -а m. (газэ́тны)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

doubtful

[ˈdaʊtfəl]

adj.

1) няпэ́ўны, сумне́ўны

2) падазро́ны

doubtful character — падазро́ная асо́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

pallbearer

[ˈpɔl,berər]

n.

асо́ба, яка́я нясе́ або́ суправаджа́е труну́ (у ча́се пахо́вінаў)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

warrantor

[ˈwɔrəntər]

n.

асо́ба, яка́я дае́ пару́ку, гара́нтыю; паруча́льнік, гара́нт -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

нача́льнік, ‑а, м.

Асоба, якая ўзначальвае што‑н., кіруе, загадвае чым‑н. Начальнік заставы .. поглядам ваеннага чалавека акінуў дзеда Талаша з галавы да ног. Колас. На голас афіцэра выскачыў з сянец дзяншчык, але начальнік махнуў яму рукой і той падаўся назад у хату. Лынькоў. Чырвоная шапка начальніка толькі мільгане на пероне, а потым і знікне за дзвярыма станцыі. Пестрак.

•••

Земскі начальнік — службовая асоба ў сельскай мясцовасці ў дарэвалюцыйнай Расіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бі́скуп, ‑а, м.

Вышэйшае духоўнае званне ў католікаў. // Асоба, якая носіць гэта званне. Культуру хамства і далара, Князёў і біскупаў палацы, Ад Скандынаваў да Сахары, Зруйнуеш, дыктатура працы. Купала.

[Ад грэч. epískopos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)