эхінаплутэ́ус

(ад гр. echinos = вожык + лац. pluteus = шчыт)

лічынка марскіх вожыкаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

шчыто́к, ‑тка, м.

1. Памянш.-ласк. да шчыт; невялікі шчыт (у 2, 3 і 4 знач.). Насунуўшы на вочы шчыток, працуе электразваршчык. Дадзіёмаў. І што ні двор — пад паветкай і пад сценамі пад самы шчыток — вялікія запасы сухіх дроў. Машара. Галя падскочыла да шчытка, паціснула кнопку. Грахоўскі.

2. У спорце — прыстасаванне, якое ахоўвае асобныя ўчасткі цела іграка ад удараў.

3. У заалогіі — цвёрдая пласцінка ля асновы крыл жука.

4. У батаніцы — суквецце, у якім усе кветкі, размешчаны на адной плоскасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аспі́дыум

(н.-лац. aspidium, ад гр. aspidion = маленькі шчыт)

назва некаторых папарацей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

атырэо́з

(ад а- + гр. thyreos = шчыт)

прыроджанае або набытае выпадзенне функцыі шчытападобнай залозы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Табло́ ’шчыт са светлавымі сігналамі або надпісамі’ (ТСБМ). Праз рускую мову з франц. tableau ’карціна, выява; табліца, дошка’, якое з’яўляецца памяншальнай формай ад table ’дошка, табліца’ < лац. tabula ’тс’ (ЕСУМ, 5, 500; Голуб-Ліер, 475).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ску́да

(іт. scudo, ад лац. scutum = шчыт)

італьянская сярэбраная або залатая манета 16—18 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

тырэацы́ты

(ад гр. thyreos = шчыт + -цыты)

клеткі аднаслойнага жалезістага эпітэлію, якія высцілаюць фалікулы шчытападобнай залозы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дра́піна, ‑ы, ж.

Неглыбокая ранка на целе або пашкоджанне на прадмеце ў выглядзе палоскі, зробленае чым‑н. тонкім і вострым. На нагах віднеліся крывавыя драпіны ад калючага іржэўніку. Кавалёў. Так не праходзіць дня без страты новай, Шчыт кулямёта ў драпінах увесь. Зарыцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эгі́да

(гр. aigis, -gidos = шчыт Зеўса ў старажытнагрэчаскай міфалогіі)

заступніцтва, абарона (напр. знаходзіцца пад эгідай закона).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

tarcza

ж.

1. дыск, круг;

tarcza sygnalowa чыг. сігнальны дыск;

tarcza słoneczna — сонечны дыск;

tarcza zegara — цыферблат;

tarcza szlifierska — шліфавальны (тачыльны) круг;

2. тэх. шчыт;

3. вайск. мішэнь;

4. вайск., гіст. шчыт; тарча

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)