bleb

[bleb]

n.

1) пухі́р -а́ m. (на це́ле)

2) бу́рбалка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

знямо́жанасць, ‑і, ж.

Стан зняможанага. Зняможанасць, пакутлівы боль у галаве і на ўсім целе затрымалі .. [Зіну] у дарозе. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апа́рысты, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і па́рны ​2. [Вейс:] — Поту на целе як у самы апарысты летні дзень. Шынклер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жгу́цік, ‑а, м.

1. Памянш. да жгут.

2. Ніцепадобны выраст на целе прасцейшых арганізмаў, які служыць органам руху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трубказу́б, ‑а, м.

Афрыканскае млекакормячае з дробным шчаціннем на целе і зубамі ў форме мноства тонкіх вертыкальных трубак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аблі́пнуць, -ну, -неш, -не; -лі́п, -пла; -ні́; зак.

1. Пакрыцца з усіх бакоў чым-н. ліпкім.

Калёсы абліплі глінай.

2. Шчыльна прыстаць, прыліпнуць на чым-н.

Пад дажджом сукенка абліпла на целе.

|| незак. абліпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

цеплыня́, -і́, ж.

1. Нагрэтасць чаго-н.

Адчуваць цеплыню рук.

2. Адчуванне ўнутранага цяпла.

Па целе разлілася прыемная ц.

3. перан. Сардэчнасць, дабрата, ласка; добрыя, шчырыя адносіны да каго-, чаго-н.

У яго словах чулася душэўная ц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

graze​2 [greɪz] v. абдзіра́ць (скуру на целе); дра́паць;

He fell and grazed his knee. Ён паваліўся і абадраў калена.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ля́снуць, -ну, -неш, -не; -ні; зак.

1. гл. ляскаць.

2. каго і па чым. Ударыць рукой па твары, целе.

Л. па плячах.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан. Прапасці марна, згінуць (разм.).

Усё нажытае раптам ляснула.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

залату́ха, ‑і, ДМ ‑тусе, ж.

Разм. Дзіцячая хвароба, якая характарызуецца высыпкай, нарывамі на целе і агульным змарнелым выглядам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)