дубе́ц, -бца́, мн. -бцы́, -бцо́ў, м.

Тонкі гібкі прут.

З дубцоў плятуць кашы.

Не гані каня дубцом, а гані аўсом (з нар.).

|| памянш. ду́бчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цу́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

Тонкі аскепак лучынкі, трэскі, палачкі.

|| памянш.-ласк. цу́рачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. цу́рачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

spindly [ˈspɪndli] adj. infml до́ўгі і то́нкі; высо́кі і худы́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

це́нькі, ‑ая, ‑ае.

Абл.

1. Тонкі, вельмі тонкі. Авёс шамаціць галінкамі, нібы адмысловымі ценькімі каралямі. Броўка.

2. Вельмі высокі па гучанню, падобны на піск. Ценькі званочак. □ Ценькімі галасамі ад пчол звініць зямля наўкола. Калюга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

металапакрыццё, ‑я, н.

Тонкі слой металу, нанесены на паверхню якога‑н. вырабу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надгарта́ннік, ‑а, м.

Тонкі доўгі храсток, які дапамагае закрываць гартань пры ядзе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

штэйнгу́т штэ́йнгут

(ням. Steingut)

тонкі фаянс.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

cyzelowany

гравіраваны;

styl cyzelowany — тонкі стыль

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Танкі́ ’тонкі’ (Сл. ПЗБ). Гл. то́нкі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

субты́льны

(лац. subtilis)

кволы, слабы; далікатны, тонкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)