І́рзы ’смех, рогат’ (Бяльк.), и́рзы ’жарты, гульні, рогат’ (Растаргуеў, Бранск.). Ад ірзаць ’смяяцца, рагатаць’ (гл. іржаць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

паспе́х, ‑у, м.

Разм. Празмерная хуткасць, спешка. Паспех — людзям на смех. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

го́дзе нареч.

1. (достаточно) хва́тит, дово́льно;

2. дово́льно, ко́нчено, по́лно, бу́дет;

◊ і го́дзе; ды й го́дзе — и ко́нчено; и ба́ста;

смех ды й го́дзе — смех да и то́лько

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

сардані́чны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн. Зласліва-насмешлівы, кплівы, з’едлівы (пра смех, усмешку і пад.). Сарданічная ўсмешка.

[Ад лац. выразу risus sardonicus — сарданічны смех.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вар’я́цкі, -ая, -ае.

1. Уласцівы вар’яту; такі, як у вар’ята.

В. смех.

Вар’яцкія вочы.

2. Прызначаны для вар’ята (разм.).

В. дом.

3. Крайне безразважлівы, дзікі.

Вар’яцкія ідэі, планы.

4. перан. Які характарызуецца крайняй ступенню праяўлення (па сіле, велічыні, напружанасці; разм.).

Вар’яцкая сіла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

сардані́чны

[лац. sardonicus (risus) = іранічны смех]

зласліва-насмешлівы, з’едлівы (напр. с-ая ўсмешка).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

паспе́х, -ху м. спе́шка ж.;

◊ п. — людзя́м на смех — посл. поспеши́шь — люде́й насмеши́шь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

repress [rɪˈpres] v.

1. падаўля́ць, душы́ць; утаймо́ўваць; прыгнята́ць;

repress an uprising падаві́ць паўста́нне

2. рэпрэсі́раваць

3. стры́мліваць (пачуцці, смех і да т.п.);

repress tears стры́мліваць слёзы;

I could hardly repress my laughter. Я ледзь стрымліваў смех.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

неўгамо́нлівы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і неўгамонны. О, што за погляд вачэй, смех неўгамонлівы, весні! Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пазванчэ́ць, ‑эе; зак.

Стаць, зрабіцца больш звонкім. Смех пазванчэў. □ Адгрымела ноччу навальніца. Птушак пазванчэлі галасы. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)