Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
нецярпі́мы, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, што нельга цярпець; недапушчальны. Нецярпімае становішча.
2. Які не можа па сваёй натуры мірыцца з кім‑, чым‑н., прызнаваць, цярпець каго‑, што‑н. Асабліва нецярпімы да моўнай неахайнасці быў К. Чорны.Пшыркоў.// Які вызначаецца нецярпімасцю. З Барбосам зладу не было, — Задзёрысты ён быў і нецярпімы.Корбан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
missbílligen
vt
1) не ўхваля́ць, ганьбава́ць
2) адхіля́ць, не прыма́ць, не прызнава́ць
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
wáhrhaben
vt
es [еtw.] nicht ~ wóllen — не прызнава́ць, не дапуска́ць магчыма́сць (чаго-н.)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
áusrangieren
[-rãʒi:-]
vt
1) выключа́ць (са спісаў)
2) прызнава́ць непрыда́тным; адпраўля́ць у адста́ўку
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Адрачыся, пакінуць прызнаваць роднае, блізкае, сваё; парваць сувязь, адносіны з кім‑, чым‑н. [Мужчына:] — Хто ж табе прынясе.. [зямлю]? Думаеш, сам пан Ёдка адцураецца ды прыйдзе, ды пакланіцца табе, ды скажа: — Дарагія мае мужчынкі! Так мне абрыдла гэта зямля!Скрыган.Хто роднага краю цураецца, той і маткі сваёй адцураецца.Прыказка.// Кінуць, забыць што‑н. у страху, паніцы. [Тварыцкага] апанаваў такі жах, што ён кінуўся адгэтуль ходу, адцураўшыся і знойдзенага на дарозе недаломка дугі.Чорны.// Пакінуць верыць чаму‑н., перастаць прызнаваць за ісціну што‑н. А цётка Магда не стрывае І Дзівака свайго палае: — Чаго, кацьмак, там заваліўся? Пайшоў бы ў цэркву, памаліўся, Зусім ты бога адцураўся: Пятнаццаць год як спавядаўся!Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
override[ˌəʊvəˈraɪd]v.(overrode, overridden)
1. адхіля́ць, не браць пад ува́гу, не прыма́ць;
override smb.’s authority не прызнава́ць чый-н. аўтарытэ́т
2. перава́жваць, браць верх
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
eráchten
vt (für A) лічы́ць, прызнава́ць (за што-н.)
für [als] nötig ~ — лічы́ць неабхо́дным
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
кананізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.
1. Унесці (уносіць) у царкоўны канон (у 1 знач.); залічыць (залічваць) у святыя.
2.Кніжн. Прызнаць (прызнаваць) каго‑, што‑н. аўтарытэтам, узорам для ўсіх і ўсяго; узаконіць (узаконьваць) у якасці ўзору. Абсалютна ніякага спосабу [пісаць апавяданні] нельга кананізаваць. Усялякая кананізацыя толькі звязала б індывідуальную волю .. аўтара.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прызна́ць, прызнава́ць ’пазнаць; пагадзіцца, устанавіць’ (ТСБМ; шальч., даўг., лях., Сл. ПЗБ; ТС). Прэфіксальнае ўтварэнне ад зна́ць ’ведаць’ (гл.). Паводле Трубачова (Этногенез, 188), слав.*priznati сінтэзуе значэнні ’быць родным’ і ’знаць’, што адлюстроўвае архаічнасць мыслення, параўн. рус.дыял.призна́ть ’атрымаць звесткі, даведацца’, ’вызначыць, распазнаць’, укр.призна́ти ’прызнаць, пагадзіцца, успрыняць, устанавіць’, ’прызнаць сваім’, балг.призна́вам ’пагаджацца, прымаць да ведама’, ’паважаць’.