лама́чына, -ы, мн. -ы, -чын, ж. (разм.).

1. Абломак дрэва (сук, кавалак нятоўстага ствала, корч, палка і пад.).

2. Старая або сапсаваная непрыгодная рэч.

Не стрэльба, а л.

3. перан. Нязграбны, няздатны (пра чалавека, жывёлу, звычайна старых).

Няуклюдная л.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

passionately

[ˈpæʃənətli]

adv.

1) па́лка, палымя́на

2) го́рача (каха́ць); нястры́мна, запальчы́ва

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

патарча́ка, ‑і, ДМ ‑чацы; Р мн. ‑чак; ж.

Кол, палка, якія тырчаць з зямлі. [Міхась] Пералазіў цераз платы, натыкаўся на патарчакі. Скрыган. // Ламачына, палка. Пракоп схадзіў па прылессе, назбіраў бярэмя сухіх патарчак і неяк расклаў агеньчык. Сіняўскі. Устаўшы, .. [капітан] абапёрся на нейкую патарчаку, якая была ў яго замест кія. Быкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клю́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Палка з загнутым канцом для гульні ў хакей. Хакейная клюшка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неи́стово нареч.

1. шалёна; раз’ю́шана; лю́та; нястры́мна; страшэ́нна;

2. утрапёна, па́лка; см. неи́стовый;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

эскадро́н

(фр. escadron)

падраздзяленне кавалерыйскага палка, якое адпавядае пяхотнай роце.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

коннагвардзе́ец, ‑дзейца, м.

1. Салдат або афіцэр лейб-гвардыі коннага палка ў дарэвалюцыйнай Расіі.

2. Салдат або афіцэр гвардзейскай кавалерыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

cane​1 [keɪn] n.

1. сцябло́ (чароту, трыснягу, бамбуку)

2. чаро́т; трыснёг; бамбу́к (як матэрыял для вырабу мэблі);

sugar cane цукро́вы трыснёг

3. трысці́на, па́лка

4. ро́зга; дубе́ц

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ку́льба, ‑ы, ж.

Разм. Палка з загнутым верхнім канцом для апоры пры хадзьбе. Абапёршыся на кульбу, дзед уважліва разглядаў дзяцей. Рылько.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мятлі́шча, ‑а, н.

Палка, на якую насаджваецца мяцёлка, дзяржанне мятлы. [Банадысь] нешта яшчэ кешкаўся на таку, стукаў мятлішчам па чымсьці драўляным. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)