жаўтазём, ‑у, м.

Лёгкая гліністая глеба светла-жоўтага колеру, якая сустракаецца ў зоне субтропікаў; лёс.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Schnéllimbiss

m -es, -e лёгкая заку́ска

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

лёгкий в разн. знач. лёгкі;

лёгкая инду́стри́я, промы́шленность лёгкая інду́стрыя, прамысло́васць;

лёгкая атле́тика спорт. лёгкая атле́тыка;

лёгкое вино́ лёгкае віно́;

лёгкое чте́ние разг. лёгкае чыта́нне;

◊

с лёгкой руки́ з лёгкай рукі́;

лёгок на поми́не! лёгкі на ўспамі́н; ≅ пра воўка памо́ўка, а воўк і тут;

с лёгким се́рдцем з лёгкім сэ́рцам;

с лёгким па́ром з лёгкай па́рай.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

slap on the wrist

лёгкая нага́на

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дрыго́тка ж., разг. дрожь; (от страха) тре́пет м.;

лёгкая д. прабяга́е па це́ле — лёгкая дрожь пробега́ет по те́лу;

д. ў го́ласе — дрожь в го́лосе;

нерво́вая д. — не́рвная дрожь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ды́мка, ‑і, ДМ ‑мцы, ж.

Лёгкая павалока з дыму, туману і пад.; смуга. Лёгкая дымка туману непрыкметна выпаўзала з лесу і ахутвала .. цёмны завод з высокім чорным комінам. Пестрак. Рака разлілася так далёка, што процілеглы бераг хаваўся ў шызаватай дымцы. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пыло́к, -лку́ м.

1. уменьш. лёгкая пыль, налёт пы́ли;

2. бот. пыльца́ ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

туальдэно́р, ‑у, м.

Лёгкая баваўняная тканіна палатнянага перапляцення шэрага колеру для верхніх мужчынскіх рубашак, спецвопраткі і пад.

[Фр. toile de nord ад toile— палатно і nord — поўнач.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цюль, ‑ю, м.

Лёгкая празрыстая сятчастая тканіна. Васіліна выпусціла фіранку, вецер падхапіў лёгкі цюль, выгнуў ветразем. Савіцкі.

[Фр. tulle.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павало́ка, -і, ДМ -ло́цы, ж.

1. Лёгкая дымка, якая зацягвае, пакрывае што-н.

Сонца прабівалася праз павалоку хмар.

2. У выразе: вочы з павало́кай — з пяшчотным, млявым, нібы затуманеным позіркам.

Вочы карыя з павалокай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)