pierwiastek

м.

1. элемент; рыса;

2. хім. элемент;

pierwiastek śladowy — мікраэлемент;

3. мат., грам. корань;

pierwiastek kwadratowy (sześcienny) — корань квадратны (кубічны);

pierwiastek równania — корань ураўнення

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

фія́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

Травяністая расліна сямейства фіялкавых з фіялетавымі або жоўтымі, белымі ці рознакаляровымі пахучымі кветкамі.

|| прым. фія́лкавы, -ая, -ае.

Ф. пах.

Сямейства фіялкавых (наз.).

○

Фіялкавы корань — карнявішча некаторых відаў касачоў, у склад якіх уваходзіць эфірнае масла.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

валяр’я́навы Báldrian-;

валяр’я́навы ко́рань Báldrianwurzel f -;

валяр’я́навыя ка́плі [кро́плі] мед Báldriantropfen pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

аднакарэ́нны, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сваім складзе агульны з іншым словам ці з іншымі словамі корань. Аднакарэнныя словы. Аднакарэнныя назоўнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лакры́ца, ‑ы, ж.

Шматгадовая расліна сямейства бабовых, карэнні якой выкарыстоўваюцца ў прамысловасць і медыцыне. // Корань гэтай расліны; парашок, прэпарат з яго.

[Ням. Lakritze ад лац. liquiritia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эстраго́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да эстрагону. Эстрагонавы ліст. Эстрагонавы корань. // Прыгатаваны з эстрагону, з эстрагонам. Эстрагонавы воцат. Эстрагонавая гарчыца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Wúrzel

f -, -n

1) ко́рань

~ schlágen* — пуска́ць карэ́нні [карані́]

~ fássen — укарані́цца, прыві́цца

ein Übel an der ~ fássen [pácken] — вы́караніць зло

◊ éiner Sáche (D) an die ~n géhen* — глядзе́ць у ко́рань, шука́ць сапра́ўдную прычы́ну (чаго-н.)

2) матэм. ко́рань

die ~ aus éiner Zahl zíehen* — здабы́ць ко́рань з лі́ку

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

цэме́нт, -у, М -нце, м.

1. Мінеральнае парашкападобнае рэчыва, здольнае ўтвараць з вадой масу, якая хутка зацвердзявае; служыць для вырабу бетону і будаўнічых раствораў.

Ц. баіцца вільгаці.

2. Касцявая тканка, якая пакрывае корань і шыйку зуба.

|| прым. цэме́нтны, -ая, -ае і цэме́нтавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

radizíeren

vt матэм. здабыва́ць ко́рань (з якога-н. ліку)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

мы́льны мы́льный;

○ м. спірт — хим. мы́льный спирт;

м. ко́рань — мы́льный ко́рень;

◊ м. пузы́р — мы́льный пузы́рь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)