Verbum

адсупо́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; зак., каго-што.

Развязаць супоню, распрагаючы каня; рассупоніць.

|| незак. адсупо́ньваць, -аю, -аеш, -ае.

збой², збо́ю, мн. -і, -яў, м. (спец.).

Замінка ў руху каня.

У канцы дыстанцыі ў скакуна адбыўся з.

узмы́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., каго (што).

Запарыць хуткай яздой (пра каня).

|| незак. узмы́льваць, -аю, -аеш, -ае.

хаджа́лы, -ая, -ае (разм.).

1. Які многа бываў дзе-н.; бывалы.

2. Пра каня: які хадзіў у запрэжцы.

пацёртасць, -і, ж.

1. гл. пацёрты.

2. Пашкоджанне, раздражненне якой-н. часткі цела ад трэння.

Пацёртасці на шыі каня.

мане́жыць, -жу, -жыш, -жыць; незак., каго.

1. Аб’язджаць каня па правілах манежнай язды (спец.).

2. перан. Мучыць, таміць (разм.).

цу́глі, -яў.

Два металічныя звяны, якія прымацаваны да рамянёў вуздэчкі і служаць для закілзвання каня.

|| прым. цу́глевы, -ая, -ае.

нахмы́ліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ліцца; зак.

Прыціснуўшы вушы да галавы, падрыхтавацца да нападу або абароны (пра каня).

перахля́біна, -ы, мн. -ы, -бін, ж. (разм.).

1. Неглыбокая ўпадзіна, паглыбленне паміж двума ўзвышшамі.

2. Выгін у спіне каня; седлавіна.

раскілза́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., каго.

Вызваліць ад укладзеных у рот цугляў.

Р. каня.

|| незак. раскі́лзваць, -аю, -аеш, -ае.