Verbum

панука́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е і пану́кваць, -аю, -аеш, -ае; незак.

1. каго (што). Прымушаць рабіць што-н. хутчэй, падганяць (першапачаткова вокрыкам «ну», звернутым да каня).

П. каня.

Гэтых хлопцаў не трэба п. у рабоце.

2. кім. Дэспатычна распараджацца кім-н.

П. падлеткамі.

|| наз. панука́нне, -я, н. і пану́кванне, -я, н.

зацугля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; -я́ны; зак., каго (што).

Укласці ў рот каню цуглі, закілзаць.

З. каня.

|| незак. зацу́гліваць, -аю, -аеш, -ае.

смалі́ць³, смалю́, сма́ліш, сма́ліць; незак. (разм.).

Біць, сцябаць (дубцом, пугай).

С. пугаўём каня па клубах.

|| аднакр. сма́льнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

тпру, выкл.

Выкрык, якім спыняюць каня.

◊

Ні тпру, ні но (разм.) — нічога не робіць, нічога не распачынае, ніяк не выяўляе сябе.

нахво́снік, -а, мн. -і, -аў, м.

Частка вупражы — рэмень, які ідзе па спіне каня ад сядла або падсядзёлка і праходзіць пад хвастом.

ну́каць, -аю, -аеш, -ае; незак., на каго і без дап. (разм.).

Гаворачы «ну», паганяць каня або падганяць скаціну.

|| наз. ну́канне, -я, н.

зае́здзіць¹, -джу, -дзіш, -дзіць; -джаны; зак., каго (што).

1. Знясіліць яздой, работай без адпачынку.

З. каня.

2. перан. Змучыць непасільнай работай (разм.).