стратыгра́фія, ‑і, ж.

Раздзел гістарычнай геалогіі, які вывучае паслядоўнасць фарміравання горных парод і іх першасныя прасторавыя ўзаемаадносіны.

[Ад лац. stratum — слой і грэч. graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шурфава́ць, ‑фую, ‑фуеш, ‑фуе; незак., што і без дап.

Спец. Весці разведку горных парод пры дапамозе шурфаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыслака́цыя, -і, ж. (спец.).

1. Размяшчэнне ваенных аб’ектаў, сухапутных войск, размеркаванне ваеннай авіяцыі або караблёў на месцах базіравання.

2. Зрушэнне касцей пры пераломах суставаў.

Д. касцей.

3. Зрушэнне пластоў зямной кары.

Д. горных парод.

|| прым. дыслакацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэнуда́цыя, ‑і, ж.

Спец. Сукупнасць прыродных працэсаў разбурэння горных народ, пераносу і намнажэння іх у больш нізкіх мясцінах.

[Лац. denudatio — агаленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

скід, ‑у, М ‑дзе, м.

У геалогіі — перамяшчэнне часткі горных парод па трэшчыне ў вертыкальным або нахільным кірунку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бур ​1, ‑а, м.

Інструмент для свідравання пры даследаванні глебы, горных народ і пад.

[Ад ням. Bohrer.]

бур ​2,

гл. буры ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэлю́вій, ‑ю, м.

Адклады на схілах гор прадуктаў выветрывання горных народ, перамешчаных пад дзеяннем сілы цяжару і дажджавых вод.

[Лац. deluere — змываць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

наго́р’е, ‑я, н.

Спалучэнне пласкагор’яў, горных хрыбтоў і масіваў, якія могуць чаргавацца з шырокімі плоскімі катлавінамі. Спускацца з нагор’я.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

петрагра́фія, ‑і, ж.

Навука, раздзел геалогіі, які вывучае мінералагічны і хімічны склад горных народ, іх структуру і заканамернасці ўтварэння.

[Ад грэч. pétros — камень і gráphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суфо́зія, ‑і, ж.

Спец. Механічны выпас дробных мінеральных часцінак і раствораных рэчываў вадою, якая фільтруецца ў тоўшчы горных парод.

[Ад лац. suffossio — падкопванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)