teach

[ti:tʃ]

v.t. taught, teaching

1) вучы́ць, навуча́ць

2) выклада́ць, вучы́ць

He teaches mathematics — Ён выклада́е матэма́тыку

3) працава́ць наста́ўнікам, наста́ўнічаць

4) правуча́ць

I will teach him a lesson — Я яго́ правучу́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

backseat driver

informal

1) пасажы́р, які́ ву́чыць або́ крытыку́е

2) крытыка́н -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

берэ́йтар

(ням. Bereiter)

1) спецыяліст, які аб’язджае коней, вучыць верхавой яздзе;

2) памочнік дрэсіроўшчыка коней у цырку.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

патойбако́вы, ‑ая, ‑ае.

У рэлігійна-містычных уяўленнях — які існуе за межамі зямнога жыцця, незямны; тагасветны. Патойбаковы свет. □ [Рэлігія] вучыць клапаціцца не пра рэальнае зямное жыццё, а пра неіснуючае, патойбаковае. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

teach [ti:tʃ] v. (taught) вучы́ць, выклада́ць (прадмет);

a teach yourself book самавучы́цель;

teach smb. a lesson правучы́ць каго́-н.; teach school AmE працава́ць у шко́ле наста́ўнікам

♦ teach one’s grandmother to suck eggs BrE, infml ≅ вучы́ць вучо́нага;

teach an old dog new tricks пераву́чваць каго́-н. на ста́расці гадо́ў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

тка́цтва, ‑а, н.

Выраб тканіны з пражы; галіна тэкстыльнай прамысловасць звязаная з вырабам тканін. // Майстэрства, тэхніка вырабу тканін. Ганне Красных ва ўмовах новага прадпрыемства давялося .. вучыць майстэрству ткацтва іншых. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ву́чань (БРС, Гарэц., Нас., Шат., Байк. і Некр.), укр. учень, польск. uczeń, чэш. učeň. Ад *učьnjь па тыпу вя́зень (Махэк₂, 666; Брукнер, 593). Гл. вучыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дацэ́нт

(лац. docens, -ntis = той, хто вучыць)

вучонае званне і пасада выкладчыка вышэйшай навучальнай установы (ніжэйшае за прафесара).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

магістра́нт

(с.-лац. magistrans, -ntis, ад лац. magistrate = вучыць)

асоба, якая рыхтуецца да абароны дысертацыі на ступень магістра.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

éinschulen

vt

1) вучы́ць

2) аддава́ць дзяце́й у шко́лу

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)