прыпаля́рны, ‑ая, ‑ае.

Размешчаны ў раёне палярнага круга, блізка да палярнага круга. Прыпалярныя вобласці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

каняфе́рма, ‑ы, ж.

Конегадоўчая ферма. Бацька атрымаў прэмію за лепшую каняферму ў вобласці. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сіко́з, ‑у, м.

Хранічнае запаленне скуры ў мужчын пераважна ў вобласці барады і вусоў.

[Грэч. sykosis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абласны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які мае адносіны да вобласці (у 1 знач.), належыць ёй. Абласны Савет народных дэпутатаў. Абласная канферэнцыя. Абласны цэнтр. Абласны суд.

2. Уласцівы якой‑н. мясцовасці, распаўсюджаны ў якой‑н. вобласці; дыялектны. Абласное слова. Абласны слоўнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прастрэ́л, ‑у, м.

Востры боль у паяснічнай вобласці, звязаны з захворваннем мышц і нерваў; люмбага.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гаўля́йтар, ‑а, м.

У час Вялікай Айчыннай вайны — вярхоўны правіцель вобласці, акупіраванай нямецка-фашысцкімі захопнікамі.

[Ад ням. Gau — вобласць і Leiter — кіраўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уніта́рны, -ая, -ае.

У выразе: унітарная дзяржава — форма дзяржаўнага ўладкавання, пры якой тэрыторыя дзяржавы, у адрозненне ад федэрацыі, не мае ў сваім складзе федэратыўных адзінак (штатаў, зямель), а падраздзяляецца на адміністрацыйна-тэрытарыяльныя адзінкі (раёны, вобласці і г.д.).

Рэспубліка Беларусь — унітарная дзяржава.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

thüríngisch

a цюры́нгскі (які належыць да Цюрынгіі, гістарычнай вобласці Германіі)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

нарма́ндцы, ‑аў; адз. нармандзец, ‑дца, м.; нармандка, ‑і, ДМ ‑дцы; мн. нармандкі, ‑дак; ж.

Жыхары Нармандыі — гістарычнай вобласці Францыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абазі́ны, ‑аў; адз. абазін, ‑а, м., абазінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. абазінкі, ‑нак; ж.

Народ, які жыве ў Карачаева-Чэркескай аўтаномнай вобласці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)