ідыясінкразі́я, ‑і, ж.
Павышаная, хваравітая адчувальнасць некаторых асоб да пэўных рэчываў, пахаў. Ідыясінкразія да алейных фарбаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мізансцэ́на, ‑ы, ж.
Спец. Размяшчэнне дзеючых асоб і дэкарацый на сцэне ў розныя моманты выканання п’есы.
[Фр. mise in scéne.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
муніцыпаліза́цыя, ‑і, ж.
Прымусовая перадача зямлі, маёмасці прыватных асоб у распараджэнне органаў гарадскога або сельскага самакіравання.
[Фр. municipalisation.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
памі́ж, прыназ.
1. з Р або Т. Ужыв. для ўказання становішча прадмета або праяўлення дзеяння ў перамежку, пасярэдзіне чаго-н.
П. акном і сталом.
П. хмар.
П. двух агнёў (перан.). П. дзесяццю і дванаццаццю гадзінамі.
2. з Т або Р. Ужыв. для ўказання на групу прадметаў або асоб, у асяроддзі якіх наглядаюцца ўзаемасувязі, узаемаадносіны, узаемадзеянне.
П. намі ёсць дамоўленасць.
П. старымі сябрамі або п. старых сяброў стаў назірацца разлад.
П. намі (па сакрэце).
3. з Т. Служыць для ўказання на супастаўленне якіх-н. прадметаў, асоб, з’яў.
Розніца п. прыказкай і прымаўкай.
4. з Т. Служыць для абазначэння якой-н. групы прадметаў ці асоб, у межах якой адбываецца размеркаванне, падзел чаго-н.
Размеркаваць працу п. супрацоўнікамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
divérs
[-v-]
a ро́зны, разнаста́йны
Kónto pro ~e — фін. раху́нак ро́зных асо́б
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
по́дый, ‑я, м.
Гіст. Узвышэнне ў старажытнарымскім цырку з крэсламі для імператара, сенатараў і іншых высокапастаўленых асоб.
[Лац. podium.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэнатураліза́цыя, ‑і, ж.
Аднаўленне ў правах грамадзянства асоб, якія страцілі па якой‑н. прычыне грамадзянства гэтай краіны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыся́жны, -ая, -ае.
1. Які прыняў прысягу (уст.).
2. перан. Пастаянны, заўсёдны (разм., жарт.).
П. жартаўнік.
○
Суд прысяжных — суд з удзелам выбарных ад насельніцтва асоб, якія выносяць рашэнне аб вінаватасці або невінаватасці падсуднага.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
усемяры́х прысл (пра асоб рознага полу або пра наз ніякага роду) zu síeben, zu síebent
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)