выпрамні́к, ‑а, м.

Спец. Прыстасаванне для ператварэння пераменнага электрычнага току ў пастаянны. Паўправадніковы выпрамнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́хадзіцца, ‑дзіцца; зак.

Спец. Набыць пэўныя якасці пасля браджэння (пра піва, віно і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галявы́, ‑ая, ‑ое.

Спец. Які папярэднічае голу; востры момант ля варот праціўніка. Галявы момант.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адса́дка, ‑і, ДМ ‑дцы, ж.

Спец. Дзеянне паводле дзеясл. адсадзіць (у 5 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акрэдыты́ўны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да акрэдытыва. Акрэдытыўнае даручэнне. Акрэдытыўная форма разліку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

актывава́ць, ‑тывую, ‑тывуеш, ‑тывуе; зак. і незак., што.

Спец. Зрабіць (рабіць) актывацыю чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

альбумі́н, ‑у, м.

Спец. Просты бялок, які раствараецца ў вадзе. Малочны альбумін. Крывяны альбумін.

[Ад лац. albumen, albuminis — бялок.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

альтэра́цыя, ‑і, ж.

Спец. Павышэнне або паніжэнне гуку на паўтона або на цэлы тон.

[Ад лац. alteratio — змяненне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анамасты́чны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да анамастыкі, звязаны з ёю. Анамастычнае даследаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апа́лубіць, ‑блю, ‑біш, ‑біць; зак., што.

Спец. Пакрыць, аблажыць апалубкай (у 2, 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)