Verbum

ле́кар, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Доктар, урач.

|| ж. ле́карка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. ле́карскі, -ая, -ае.

ле́карыха, -і, ДМ -рысе, мн. -і, -рых, ж. (разм.).

Жонка лекара.

ле́кі, -аў (разм.).

1. Лякарства.

Л. ад кашлю.

2. Лячэнне.

Л. гразямі.

|| прым. ле́кавы, -ая, -ае.

Лекавыя расліны.

лексе́ма, -ы, мн. -ы, -се́м, ж. (спец.).

Слова як самастойная сэнсавая адзінка слоўнікавага складу мовы ў сукупнасці яго значэнняў і форм.

|| прым. лексе́мны, -ая, -ае.

ле́ксіка, -і, ДМ -сіцы, ж.

Слоўнікавы склад мовы або дыялекту, твораў якога-н. пісьменніка; сукупнасць слоў, якія ўжываюцца ў якой-н. сферы дзейнасці.

Дыялектная л.

Л.

Якуба Коласа.

|| прым. лексі́чны, -ая, -ае.

лексікагра́фія, -і, ж.

Тэорыя і практыка ўкладання слоўнікаў.

|| прым. лексікаграфі́чны, -ая, -ае.

лексікало́гія, -і, ж.

Раздзел мовазнаўства, які разглядае і тэарэтычна асэнсоўвае слоўнікавы склад мовы.

|| прым. лексікалагі́чны, -ая, -ае.

лексіко́граф, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст у галіне лексікаграфіі; укладальнік слоўнікаў.

лексіко́лаг, -а, мн. -і, -аў, м.

Спецыяліст у галіне лексікалогіі.

лексіко́н, -а і -у, м.

1. -а. Тое, што і слоўнік (у 1 знач.; уст.).

Нямецкі л.

2. -у. Запас слоў і выразаў; лексіка (кніжн.).

У яго бедны л.