Verbum

пару́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

У царскай арміі: афіцэрскі чын, рангам вышэйшы за падпаручніка і ніжэйшы за штабс-капітана, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прым. пару́чніцкі, -ая, -ае.

дварані́н, -а, мн. -ра́не і (з ліч. 2, 3, 4) дварані́ны, -ра́н, м.

Асоба, якая належыць да дваранства.

|| ж. двара́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. двара́нскі, -ая, -ае.

місіяне́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Духоўная асоба, якая пасылаецца царквой для прапаганды свайго веравызнання сярод нехрысціянскага насельніцтва.

|| ж. місіяне́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. місіяне́рскі, -ая, -ае.

кат, ка́та, М ка́це, мн. ка́ты, -аў, м.

1. Асоба, якая прыводзіць у выкананне смяротны прыгавор, учыняе кару, катуе.

2. перан. Жорсткі мучыцель, прыгнятальнік.

|| прым. ка́таўскі, -ая, -ае (да 2 знач.).

архімандры́т, -а, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.

Вышэйшае духоўнае званне для манахаў, тытул святара-манаха, звычайна настаяцеля мужчынскага манастыра, а таксама асоба, якая мае гэта званне.

|| прым. архімандры́цкі, -ая, -ае.

ахо́ўнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, што ахоўвае, сцеражэ каго-, што-н.; вартаўнік.

2. Той, хто беражэ, шануе каго-, што-н.

А. сям’і.

|| ж. ахо́ўніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

рэгістра́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Службовая асоба, якая праводзіць рэгістрацыю каго-, чаго-н.

Р. карэспандэнцыі.

|| ж. рэгістра́тарка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак (разм.). і прым. рэгістра́тарскі, -ая, -ае.

прэтэндэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая прэтэндуе на што-н.

П. на вакантную пасаду.

|| ж. прэтэндэ́нтка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. прэтэндэ́нцкі, -ая, -ае.

суа́ўтар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Асоба, якая сумесна з кім-н. з’яўляецца аўтарам літаратурнага навуковага твора, адкрыцця або вынаходства.

С. манаграфіі.

С. сцэнарыя.

С. праекта помніка.

|| прым. саа́ўтарскі, -ая, -ае.

хару́нжы, -ага, мн. -ыя, -ых, м.

1. Казацкі афіцэрскі чын, роўны падпаручніку, ужываецца і ў сучасных арміях некаторых краін, а таксама асоба, якая мае гэты чын.

2. Сцяганосец у войску (гіст.).