Галаснікі́ ’доўгае пер’е ў хвасце пеўня’ (Шатал.). Гэтага слова няма ў іншых слав. мовах, невядома яго гісторыя, матывацыя (унутраная форма).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Га́рка ’нізкае месца, дзе вясной доўга стаіць вада; багністае месца, балота’ (Яшкін). Магчыма, з *garьka (памяншальная форма да *garь < *gorěti).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кекс ’кандытарскі выраб’ (ТСБМ). Запазычанне праз рус. мову з англ. cakes (форма мн. л.) ’тарты, пірожныя’ (Шанскі, 2, 8, 118).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Куза́ка ’насякомае, мышка, кузурка’ (Сцяц., Сцяшк. Сл., Нар. лекс., Сл. паўн.-зах.). Да каза (гл.). Зыходная форма, мусіць, была *казаўка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кумаліны ’куманіка. Rūbus suberectus’ (Касп.). Да *кума ніны. Параўн. *ку мамка < каманіка (гл.). Форма кумаліны. магчыма, пад уплывам маліна (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ляхкі́я ’лёгкія’ (смарг., Сл. ПЗБ). Кандэнсавання форма з лягкі́я вантробы ’тс’. Націск — паводле цяжкі́я (вантробы), ’печань’ у той жа гаворцы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пе́цьміна ’пляма’ (Як.). Зыходная форма, відаць, ’пятьмо, параўн. укр. чарніг. летьмо ’тс’, утворана, як бяльмо (гл.). Параўн. пятно, лепта (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сукарды́чына ’дзеравіна са скручанымі слаямі’ (Полымя, 1970, 2, 120). Відавочна да *сукар (гл. сукарак) з экспрэсіўнай суфіксацыяй; прамежкавая форма *сукарда.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

deformity

[dɪˈfɔrməti]

n., pl. -ties

1) выро́длівасьць, дэфармава́насьць f., ненарма́льная фо́рма

Doctors can now cure many deformities — Лекары́ цяпе́р выле́чваюць шмат які́я ненарма́льнасьці

2)

а) зьняве́чаны чалаве́к або́ жывёліна

б) дэфармава́ная рэч

3) пачва́рнасьць, бры́дкасьць f. (фізы́чная)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

Знячэ́ўку ’нечакана, мімаволі’ (ТСБМ), знячы́вілі ’стрымгалоў, мімаволі’ (Нас., Байк. і Некр.). Параўн. укр. зніче́вʼя, знече́вʼя ’ад нечага рабіць, нечакана, без прычыны’. Форма знячэўку — спалучэнне прыназоўніка з з р. скл. назоўніка *нячцэвак. Паводле Шубы (Прыслоўе, 112), у форме знячэўкі адлюстроўваецца дээтымалагізацыя канчатка; магчыма і іначай: паралельная форма назоўніка ж. р. *нячэўка. Гэты назоўнік памянш. да нячы́віль (гл.). Гл. яшчэ знецікі. Мяркулава, Этимология, 1977, 91.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)