Verbum

мясцо́вы, -ая, -ае.

1. Звязаны з пэўнай мясцовасцю, уласцівы гэтай мясцовасці.

Мясцовыя гаворкі.

М. час.

2. Які дзейнічае толькі ў межах пэўнай тэрыторыі; не агульнадзяржаўны.

Мясцовыя Саветы дэпутатаў.

3. Які жыве ў пэўнай мясцовасці; не прыезджы, тутэйшы.

Мясцовыя жыхары.

4. Які робіцца ў пэўнай мясцовасці; не прывазны.

Мясцовыя тавары.

5. Які пашырае сваё дзеянне толькі на частку чаго-н. цэлага; не агульны.

Мясцовае запаленне.

мя́та, -ы, ДМ мя́це, ж.

Духмяная расліна сямейства ясноткавых, якая выкарыстоўваецца ў медыцыне, парфумерыі і харчовай прамысловасці.

|| прым. мя́тны, -ая, -ае.

М. пах.

мятла́, -ы́, мн. мётлы і (з ліч. 2, 3, 4) мятлы́, мёцел і мётлаў, ж.

Прадмет гаспадарчага ўжытку для падмятання ў выглядзе насаджанага на палку пучка звязаных галінак.

◊

Ікаць мятлой (разм.) — груба выдаляць каго-н.

Пад мятлу (вымесці, вычысціць, з’есці) (разм.) — начыста, без астатку.

|| памянш. мяцёлка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж.

мя́тлік, -а і -у, мн. -і, -аў, м.

1. -а. Матылёк (разм.).

М. сеў на кветку.

2. -у. Травяністая расліна сямейства злакавых; метлюжок.

мятлі́сты, -ая, -ае.

Такі, як мяцёлка, пышны.

М. авёс.

мятлі́ца, -ы, ж.

Шматгадовая расліна сямейства злакавых з суквеццем у выглядзе мяцёлкі.

Зарадзіла м. — хлебу палавіца (прыказка).

|| прым. мятлі́чны, -ая, -ае.

мятлі́шча, -а, мн. -ы, -аў, н.

Палка, на якую насаджваецца мятла.

мятлю́г, метлюгу́, м.

Тое, што і мятліца.

мя́ўкаць, -аю, -аеш, -ае; незак.

Пра катоў: крычаць, утвараючы гукі «мяў».

|| аднакр. мя́ўкнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. мя́ўканне, -я, н.

мяце́ж, мяцяжу́, мн. мяцяжы́, мяцяжо́ў, м.

Стыхійнае ўзброенае паўстанне супраць улады.

Падаўленне мяцяжу.