substance
[ˈsʌbstəns]
n.
1) матэ́рыя, субста́нцыя f., рэ́чыва n.
ice and water are the same substance in different forms — Лёд і вада́ — то́е са́мае рэ́чыва ў ро́зных ста́нах
2) існасьць, су́тнасьць f.
3) су́тнасьць f., сэнс -у m.
Give the substance of your speech — Перада́й су́тнасьць свае́ прамо́вы
4) гусьціня́, гушчыня́, кансыстэ́нцыя f.
5) бага́цьце, майно́ n.
•
- in substance
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
застудзі́цца, ‑студжуся, ‑студзішся, ‑студзіцца; зак.
Разм. Тое, што і прастудзіцца. Неяк застудзіўся .. [дзед] на рабоце, прастыў. Лынькоў. — На лузе яшчэ холадна ноччу, можна застудзіцца. Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
згусце́ць, ‑ее; зак.
Тое, што і згусціцца. Кісель згусцеў. □ У цемры, якая яшчэ больш згусцела пасля ўспышкі ракеты, дзедавай постаці не было відаць. Сіняўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
...здатчык, ‑а, м.
Другая састаўная частка складаных слоў; абазначае асобу, якая здае куды‑н. тое, што названа ў першай частцы слова, напрыклад: малаказдатчык, макулатураздатчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зімо́ўка, ‑і, ДМ ‑моўцы; Р мн. ‑мовак; ж.
1. Дзеянне і стан паводле знач. дзеясл. зімаваць.
2. Тое, што і зімовішча. Пабудаваць зімоўку.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зладзю́га, ‑і, м.
Разм. пагард. Тое, што і злодзей. «Пачакай, — цяжка дыхаў Мацей, — я цябе, зладзюга, злаўлю». Стральцоў. — Шэльма ты! Зладзюга! — злаваўся дзед. Бядуля.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зло́тнік, ‑а, м.
Уст. Тое, што і залатар (у 1 знач.). Перш уздумалася .. [Любе] несці пярсцёнак да злотніка, каб той пераліў яго на завушніцы. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жывёліна, ‑ы, ж.
Тое, што і жывёла (у 1 знач.); адна асобная жывёла. Па дрэве шмыгнула нейкая новая жывёліна, крыху падобная да вавёркі. Маўр.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
задаво́ленне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. задаволіць.
2. Тое, што і задавальненне (у 2 знач.); задаволенасць. [Рыгор] адчуў поўнае задаваленне паваротам спраў. Гартны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закляймі́ць, ‑кляймлю, ‑кляйміш, ‑кляйміць; зак., каго-што.
Тое, што і заклеймаваць. Закляйміць дваццаць пнёў лесу. □ З пагардай закляйміў Купала агіднае, паразітычнае жыццё паноў. Івашын.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)