першая эпоха каменнага веку ў геалагічнай гісторыі Зямлі; старажытны каменны век.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
accretion
[əˈkri:ʃən]
n.
1) нараста́ньне n.; прыро́ст -у m., павелічэ́ньне паме́рам
2) зраста́ньне n.
3) прыро́ст -у; дада́так -ку m.
4) Geol. нано́с зямлі́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
пу́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Рмн. ‑так; ж.
1. Пусты, без усякай расліннасці ўчастак зямлі. Не хапае зямлі. Ляжыць яна навокал то балотамі, то лясамі, то вось такой пусткай — жоўтым пяском.Чарнышэвіч.На былой пустцы пачалося будаўніцтва самай магутнай у рэспубліцы электрастанцыі.Дадзіёмаў.// Пра ўчастак зямлі, які не апрацоўваецца, не абрабляецца. З пусткі, дзе некалі гагаталі вывадкі гусей ды паролі дзірван лычамі свінні, Мітрафан зрабіў прыгожы і ўтульны куток..Ракітны.
2. Закінуты ўчастак зямлі, спустошаная зямля. — А памятаеце, з чаго пачынаўся горад і завод? З руінаў, з пустак.Карпаў.Макрына, сумна агледзеўшы забытую пустку, з жальбай сказала: — Гэта ўсё... гэта ўсё, што асталося ад Аліфераўшчыны...Ракітны.
3. Пра пустое, бязлюднае месца, памяшканне. Хата была як пустка якая: усё паадчыняна, паразварочвана, кінута абы-як, і ні душы нідзе.Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Выдзёр ’упершыню апрацаваны ўчастак зямлі’ (Выг. дыс., бяроз.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад выдзіра́ць ’карчаваць лес’. У семантычных адносінах параўн. рус.дерть, роздерть ’карчэўе’. Параўн. выдзірак1, выдранка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сціла́ха, сцялу́ха ’крынічнік лекавы, Veronica officinalis L.’ (Кіс.). Відаць, да -сцілаць, паколькі расліна сцелецца па зямлі, параўн. назву той жа расліны ўкр.лежа́чка (Макавецкі, Sł. botan.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ГЕА...
(ад грэч. gē Зямля),
першая састаўная частка складаных слоў, што абазначае: які адносіцца да Зямлі і да яе вывучэння, напр., геасфера, геахімія.