сквайр, ‑а, м.

1. Скарочаная форма англійскага дваранскага тытула эсквайр.

2. Тытул суддзяў і мясцовых службовых асоб у Англіі і ЗША. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Англ. sguire.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чаяво́д, ‑а, ДМ ‑дзе, м.

Спецыяліст па вырошчванню чаю; асоба, якая займаецца чаяводствам. Між густой субтрапічнай расліннасці сям-там відаць.. чаяводы — гаспадары гэтых палеткаў. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Нясклёпа ’няўмелая асоба’ (Юрч., НВС), нясклёпістый ’непаваротлівы’ (полац., Нар. лекс.), нясклёпісты ’няскладны, нязграбны’ (Крыў., Дзіс.). Няясна, магчыма, ад кляпаць (гл.), клёпка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Паціні́к ’асоба, якая падслухоўвае, падглядвае’ (КЭС, лаг.). Утварылася ад + патаемны, якое пры ад’ідэацыі выразу па цямне ’калі цёмна’ відазмянілася ў + пацямнік > паціны.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

postronny

postronn|y

пабочны; старонні; чужы;

osoba ~a — старонняя (пабочная) асоба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

powiernica

ж.

1. сардэчная сяброўка; тайка; таечка;

2. пасярэдніца; давераная асоба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

powiernik

м.

1. сардэчны сябар; прыяцель;

2. юр. пасярэднік; давераная асоба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

facetka

ж. разм. асоба; [нейкая] жанчына;

facetka od czego разм. настаўніца чаго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

насле́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, якая атрымала спадчыну або мае права на яе атрыманне; спадкаемец.

Законны н.

2. перан. Пераемнік, прадаўжальнік якой-н. справы; нашчадак.

Наследнікі лепшых традыцый.

|| ж. насле́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

збо́ршчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Асоба, якая займаецца зборам чаго-н., збірае што-н.

З. бавоўны.

З. членскіх узносаў.

2. Рабочы, які займаецца зборкай чаго-н.

З. матораў.

|| ж. збо́ршчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. збо́ршчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)