Verbum

мухамо́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Атрутны грыб з чырвонай або жоўтай шапкай у белыя крапінкі.

муці́цца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., му́ціцца; незак.

Рабіцца мутным (пра вадкасць).

Вада ў ручаі муціцца.

|| зак. замуці́цца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -му́ціцца і памуці́цца, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -му́ціцца.

муці́ць, мучу́, му́ціш, му́ціць; незак.

1. што. Рабіць мутным.

М. ваду.

2. (1 і 2 ас. звычайна не ўжыв.), перан., каго-што. Не даваць спакою, трывожыць.

Душу муціць неспакой.

3. пераважна безас., каго-што. Быць у стане млосці.

Яго муціла ад лякарства.

|| зак. замуці́ць, -мучу́, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны (да 1 знач.) і памуці́ць, -мучу́, -му́ціш, -му́ціць; -му́чаны (да 1 знач.).

Ён вады не замуціць нікому (перан.: пра вельмі сціплага, ціхага чалавека).

муць, -і, ж.

1. Дробныя часцінкі ў вадкасці, якія робяць яе непразрыстай, каламутнай.

2. перан. Туман, смуга; імгла.

М. вісіць у паветры.

3. перан. Аб цяжкім душэўным стане (разм.).

М. на душы.

му́чанік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто перанёс ці пераносіць якія-н. мукі, пакуты.

Хрысціянскія мучанікі.

|| ж. му́чаніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

мучні́сты, -ая, -ае.

1. Які змяшчае ў сабе муку або крухмал.

Мучністая бульба.

2. Падобны чым-н. на муку.

М. налёт на раслінах.

|| наз. мучні́стасць, -і, ж.

мучны́, -а́я, -о́е.

1. гл. мука́.

2. Прыгатаваны з мукі.

Мучныя аладкі.

Любіць мучное (наз.).

мучы́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Той, хто мучыць каго-н.

|| ж. мучы́целька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек (разм.).

|| прым. мучы́цельскі, -ая, -ае.

му́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца; незак.

1. Цярпець мукі, пакуты ад чаго-н.

М. ад болю.

2. з кім-чым і над чым. Рабіць што-н. з цяжкімі, вялікімі намаганнямі.

М. над складанай задачай.

|| зак. заму́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца і зму́чыцца, -чуся, -чышся, -чыцца.

му́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны; незак., каго.

Прычыняць мукі, пакуты каму-н.

М. жывёл.

М. у засценках.

|| зак. заму́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны і зму́чыць, -чу, -чыш, -чыць; -чаны.