сема́нтыка, ‑і,
1. Сэнсавае значэнне (слова, моўнага звароту, граматычнай формы).
2.
[Ад грэч. sēmantikós — які абазначае, знак.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сема́нтыка, ‑і,
1. Сэнсавае значэнне (слова, моўнага звароту, граматычнай формы).
2.
[Ад грэч. sēmantikós — які абазначае, знак.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сінга́лы, ‑аў;
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скі́біна, ‑ы,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
скна́рны, ‑ая, ‑ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
смок, ‑а,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
со́ртны, ‑ая, ‑ае.
1.
2. Які належыць да высокага або каштоўнага сорту.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стажа́рышча, ‑а,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стукатня́, ‑і,
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
схаладзе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее;
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сыпану́цца, ‑нецца;
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)