Verbum

мовазна́вец, -на́ўца, мн. -на́ўцы, -на́ўцаў, м.

Спецыяліст у галіне мовазнаўства.

|| прым. мовазна́ўчы, -ая, -ае.

мовазна́ўства, -а, н.

Навука аб мове (у 1 знач.), законах яе развіцця; лінгвістыка.

|| прым. мовазна́ўчы, -ая, -ае.

моватво́рчасць, -і, ж.

Стварэнне новых слоў і выразаў людзьмі, якія гавораць на дадзенай мове.

Народная м.

|| прым. моватво́рчы, -ая, -ае.

мо́гілкі, -лак і -аў.

1. Месца, дзе хаваюць памерлых.

Навокал царквы — м.

2. перан. Месца, куды звозяць старую, пабітую тэхніку.

Паравозныя м.

|| прым. мо́гілкавы, -ая, -ае.

мо́гільнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Тое, што і могілкі.

2. Старажытныя могілкі.

3. Месца захавання радыеактыўных адыходаў (спец.).

|| прым. мо́гільнікавы, -ая, -ае.

мо́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, мод, ж.

1. Панаванне пэўнага стылю ў якой-н. сферы жыцця ці культуры, у грамадскім асяроддзі ў пэўны час.

Апошняя м.

Выйсці з моды.

2. толькі мн. Навейшыя фасоны ўбораў.

Часопіс мод.

3. Звычай, прывычка (разм.).

Узяў моду крычаць.

|| прым. мо́дны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

мо́днік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Той, хто ва ўсім прытрымліваецца моды; франт.

|| ж. мо́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

мо́днічаць, -аю, -аеш, -ае; незак. (разм.).

Прытрымлівацца моды; франціць.

мо́дны, -ая, -ае.

1. гл. мода.

2. Які адпавядае апошняй модзе, зроблены па модзе (у 1 знач.).

Моднае паліто.

3. Які карыстаецца папулярнасцю, агульным прызнаннем у гэты перыяд.

Модныя песні.

4. Які прытрымліваецца моды.

мо́дуль, -я, мн. -і, -яў, м.

Састаўная частка, якую можна аддзяліць ці мысленна выдзеліць з агульнага.

|| прым. мо́дульны, -ая, -ае.