ба́чна прысл síchtbar, zu séhen*, zu erkénnen*;

адсю́ль было́ до́бра ба́чна von hier aus kónnte man álles gut erkénnen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

спа́цца безас:

мне не спі́цца ich kann nicht éinschlafen;

до́бра спі́цца пад ра́ніцу gégen Mórgen schläft es sich gut

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

зна́тнасць, ‑і, ж.

1. Прыналежнасць да знаці; радавітасць. Старая баранеса, якую ўсе паважалі за яе знатнасць і вядомасць, нават наведала брата. Лынькоў.

2. Становішча знатнага чалавека. «Добра то добра аддаць Зосю за Васіля: і багацце, і знатнасць, і ўсё-ўсё, толькі ж трэба ведаць, што яна яго... не шануе...» Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотагені́чны

(ад гр. phos, -otos = святло + genos = род, паходжанне)

які мае выразныя рысы, што добра перадаюцца на фотаздымку, кінаплёнцы (напр. ф. твар).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

зама́зацца, ‑мажуся, ‑мажашся, ‑мажацца; зак.

1. Заляпіцца чым‑н. вязкім, ліпкім. Шчыліна добра замазалася.

2. Разм. Забрудзіцца, запэцкацца. Плацце замазалася.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бузі́ць, бужу, бузіш, бузіць; незак.

Разм. Шумець, скандаліць, рабіць бязладдзе. [Язва:] Ужо ўсё так добра наладзілася, а ты [Праменны] пачынаеш бузіць. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́бліск, ‑у, м.

Імгненнае яркае святло, полымя. Выбліскі агню. □ Наперадзе былі ўжо добра відаць зарнічныя выбліскі ад стрэлаў батарэй. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыяле́ктык, ‑а, м.

1. Прыхільнік, паслядоўнік дыялектычнай філасофіі; проціл. метафізік.

2. Уст. Асоба, якая добра валодае дыялектыкай (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

курэ́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які належыць курцу. Кончыў дзед сваё снеданне і дастаў курэцкія прылады — па ядзе добра і закурыць. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мара́к, ‑а, м.

1. Той, хто служыць у флоце. Балтыйскі марак.

2. Той, хто добра ведае мора і марскую справу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)