fleshiness

[ˈfleʃɪnəs]

n.

1) сы́тасьць, таўшчыня, паўната́ f.

2) мясі́стасьць f. (пло́да, чалаве́ка, но́са)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

immoderate

[ɪˈmɑ:dərət]

adj.

1) неўмеркава́ны (пра чалаве́ка); празьме́рны, кра́йні

2) нястры́маны, нестрыма́ны (сьмех, сі́ла)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

time of life

век (чалаве́ка)

at my time of life — на маім вяку

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

trifling

[ˈtraɪfəlɪŋ]

adj.

1) малава́ртасны; нява́жны; нязна́чны, малы́

2) пусты́, легкаду́мны; непава́жны (пра чалаве́ка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

ге́ній, ‑я. м.

1. Самая высокая ступень творчай адаронасці, таленавітасці чалавека ў якой‑н. сферы дзейнасці. Смеласць і мужнасць рускіх войск і партызанаў, геній палкаводца Кутузава выратавалі Расію. «Беларусь».

2. Чалавек, надзелены такой адаронасцю. Ленін — геній рэвалюцыі.

3. У старажытнарымскай міфалогіі — дух-заступнік, які кіруе дзеяннямі і думкамі чалавека на працягу ўсяго яго жыцця.

•••

Добры геній чый — пра чалавека, які аказвае на каго‑н. дабратворны ўплыў, прыносіць каму‑н. карысць.

Злы геній чый — пра чалавека, які аказвае на каго‑н. дрэнны ўплыў, прыносіць каму‑н. шкоду, зло.

[Лац. genius.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

derb

a

1) ду́жы, мо́цны

2) гру́бы (пра чалавека)

~е Wáhrheit — го́ркая пра́ўда

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

gedíegen

a

1) дабрацкасны

2) сур’ёзны, стано́ўчы (пра чалавека)

3) чы́сты (пра метал)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Häutung

f -, -en

1) лі́нька, ліня́нне (жывёл); лушчэ́нне (у чалавека)

2) лупле́нне [здзіра́нне] ску́ры

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

Пасць ’пашча жывёлы, рот чалавека’ (Нас.), па́сці ’тс’ (Бел. казкі). З прасл. pad‑tь, якое з pasti > па́сці́ 1 (гл.)

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыдушка́ць ’захутаць усяго цалкам’ (Ян.). Прыставачна-суфіксальнае ўтварэнне ад душа́ (гл.) з матывацыяй ’схаваць душу (г. зн. чалавека; тут немаўля)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)