◎ Нішчэ́та ’бесталкоўшчына, пустэча (пра чалавека)’ (ТС), параўн. польск. дыял. niszezota ’знішчальнік, марнатравец’, niszezotny ’убогі, бедны’. Гл. нішчыць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ЗОААНТРАПАНО́ЗЫ,

хваробы, агульныя для чалавека і жывёл, гл. Антрапазаанозы.

т. 7, с. 102

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

свабода,

магчымасць чалавека дзейнічаць у адпаведнасці са сваімі жаданнямі.

т. 14, с. 242

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пазвано́к, ‑нка, м.

Састаўная частка пазваночніка чалавека і некаторых жывёл. Шыйны пазванок.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пану́рысты, ‑ая, ‑ае.

Хмурны, непрыветлівы, нелюдзімы (пра чалавека). Хадзіў.. [Андрэй Андрэевіч] грозны, панурысты. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

краніяло́гія, ‑і, ж.

Аддзел анатоміі, які вывучае будову чэрапа чалавека і жывёлы.

[Ад грэч. kraníon — чэрап і logos — вучэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зма́нлівасць, ‑і, ж.

Уласцівасць зманлівага. [Ноч] абдымала чалавека сіняй цьмянасцю, зманлівасцю, цішынёй. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іша́к, ‑а, м.

1. Свойскі асёл.

2. Лаянк. Пра ўпартага неразумнага чалавека.

[Азербайдж.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дызентэры́я, ‑і, ж.

Вострая інфекцыйная хвароба чалавека, якая суправаджаецца пашкоджаннем кішэчніка; крываўка.

[Грэч. dystnteria.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднаме́сны, ‑ая, ‑ае.

Прыстасаваны, разлічаны на аднаго чалавека. Аднамесны самалёт. Аднамесная лодка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)