Verbum

мешкаві́на, -ы, ж.

Тканіна, з якой шыюць мяшкі.

мешчані́н, -а, мн. мяшча́не і (зліч. 2, 3, 4) мешчані́ны, мяшча́н, м.

1. У царскай Расіі: асоба, якая належала да гарадскога рамесна-гандлёвага саслоўя.

2. перан. Чалавек з дробнаўласніцкімі інтарэсамі, вузкім кругаглядам.

|| ж. мяшча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. мяшча́нскі, -ая, -ае.

мёд, -у, М мёдзе, м.

1. Салодкае густое рэчыва, якое выпрацоўваюць пчолы з нектару кветак.

Ліпавы м.

2. Напітак, прыгатаваны з гэтага рэчыва.

|| прым. мядо́вы, -ая, -ае.

◊

Мядовы месяц — першы месяц сямейнага жыцця.

мёдаварэ́нне, -я, н.

Прамысловы выраб мёду як напітку.

|| прым. медава́рны, -ая, -ае.

мё́рзлы, -ая, -ае.

1. Які зацвярдзеў ад марозу.

Мёрзлая зямля.

2. Сапсаваны ад марозу.

Мёрзлая бульба.

|| наз. мёрзласць, -і, ж. (да 1 знач.).

мёртванаро́джаны, -ая, -ае.

Які нарадзіўся мёртвым.

Мёртванароджанае дзіця.

М. праект (перан.).

мё́ртвы, -ая, -ае.

1. Той, які памёр; нежывы.

М. чалавек.

Хаваць мёртвага (наз.).

2. перан. Пазбаўлены жыццёвасці; апусцелы.

М. твар.

Мёртвая вуліца.

○

Мёртвая зона (спец.) — прастора вакол радыёстанцыі, у якой назіраецца паслабленне або адсутнасць прыёму радыёсігналаў.

Мёртвая прастора — прастора, якая не прастрэльваецца франтавым агнём.

Мёртвы пункт — стан звёнаў механізма, калі яны знаходзяцца ў імгненнай раўнавазе.

Мёртвы сезон — перыяд застою ў прамысловасці, гандлі.

Мёртвы штыль — поўная адсутнасць ветру.

Мёртвы якар — нерухомы якар, які пастаянна ляжыць на дне і служыць для ўстаноўкі плывучых маякоў, бочак, прыпынку суднаў.

◊

Ляжаць мёртвым грузам — быць без выкарыстання, зусім непатрэбным.

Мёртвая хватка — здольнасць упарта, неадступна дабівацца свайго.

Піць мёртвую (разм.) — піць запоем.

мі, нескл., н.

Трэці гук музычнай гамы, а таксама нота, якая абазначае гэты гук.

міг, -у, мн. -і, -аў, м.

Вельмі кароткі прамежак часу, імгненне.

У адзін м.

міга́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак, ж. (разм.).

1. Газоўка, лямпачка без шкла.

2. Ліхтар, які ўспышкамі падае сігналы транспарту.