Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Сулі́ць ’прапаноўваць, даваць, абяцаць’ (Нас., Гарэц., Ласт., Некр. і Байк., Бяльк., Сержп., Тур., ЛА, 3, Сл. ПЗБ, Шатал., ТС; бых., ЖНС; мсцісл., З нар. сл.; чавус., Нар. сл.), ’жадаць’ (Ян.), сюлі́ць ’прапаноўваць, даваць’ (астрав., паст., Сл. ПЗБ). Параўн. укр.сули́ти, рус.сули́тъ, польск.дыял.sulić ’тс’. Відавочна, звязана са стараж.-рус.сулѣи ’лепшы’, ц.-слав.соулии, ст.-слав.соулѣи ’тс’, супастаўляльнымі з літ.šulnas ’выключны, цудоўны’, ст.-інд.śurah ’моцны, смелы’, грэч.χῦρος ’сіла, моц’ (Фасмер, 3, 801; ЕСУМ, 5, 472). Форма з пачатковым сю‑ (śu‑), відаць, пад уплывам літ.siū́liti ’прапаноўваць’, якое, у сваю чаргу, лічыцца запазычаннем з беларускай, гл. Смачынскі, 552. Гл. таксама пасуліць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Tíefe
f -, -n
1) глыбіня́, глыб
2) глыбіня́, моц, сі́ла (пачуццяў і г.д.)
in [aus, bis zu] den ~n der Séele — у глыбіні́ [з, да, глыбіні́] душы́
3) бе́здань, бяздо́нне
4) глыбіня́, да́леч
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
volume
[ˈvɑ:ljəm]
n.
1) кні́га (сэры́йнага вы́даньня), том -у m.
2) аб’ём -у m., абыймо́n.
3) вялі́кая ко́лькасьць, ма́са f.
Volumes of smoke poured from the chimneys — Клубы́ ды́му валі́лі з каміно́ў
4) Mus. паўната́, сі́ла гу́ку
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
обра́тный адваро́тны; зваро́тны;
обра́тный путь даро́га наза́д, зваро́тная даро́га;
обра́тная сторона́ адваро́тны бо́к;
обра́тный смысл адваро́тны сэнс;
обра́тный биле́тж.-д. зваро́тны біле́т, біле́т для прае́зду туды́ і наза́д;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
забо́йныI (для шахты, рудника) забо́йный;
з. механі́зм — забо́йный механи́зм;
~нае мацава́нне — забо́йное крепле́ние
забо́йныII
1. (о скоте) убо́йный, забо́йный;
~ная жывёла — убо́йный (забо́йный) скот;
з. пункт мясакамбіна́та — забо́йный (убо́йный) пункт мясокомбина́та;
2.воен. убо́йный;
~ная сі́ла аско́лка — убо́йная си́ла оско́лка;
○ ~ная вага́ — спец. убо́йный вес
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
АЎТАРЫТЭ́Т
(ням. Autorität ад лац. auctoritas улада, уплыў),
ідэйнае і сац.-псіхал. ўздзеянне адной асобы або групы (арг-цыі, партыі) на інш. асобу або групу, нават народ; адна з формаў ажыццяўлення ўлады. Аўтарытэт праяўляецца ў здольнасці яго носьбітаў (асоб, груп) уплываць, не прыбягаючы да прымусу, на паводзіны і погляды інш. людзей у якой-н. галіне дзейнасці або грамадскага жыцця ў цэлым. Уздзеянне носьбітаў аўтарытэту абумоўлена іх высокай кампетэнтнасцю, ведамі, вопытам, маральнымі якасцямі. У залежнасці ад сферы і спосабу ўплыву адрозніваюць аўтарытэт палітычны, маральны, рэліг. і інш. формы, у якіх аўтарытэт рэалізуецца, і сіла яго ўздзеяння залежаць ад узроўню развіцця культуры грамадства.