ліпу́чы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і ліпкі. Ліпучыя пясчанікі, запоўненыя дзе чорнай, дзе карычневай, а дзе шэрай вадкасцю, усё не канчаліся. М. Ткачоў. Вясна была ў самым разгары. Танклявыя таполькі выкінулі ліпучыя пупышкі. Лукша. Жаночыя размовы ліпучыя — слова за слова, навіна за навіною. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

славяні́зм, ‑а, м.

1. Слова або моўны зварот, запазычаныя неславянскай мовай з якой‑н. славянскай мовы. // Выраз або моўны зварот у неславянскай мове, утвораныя па ўзору, па мадэлі якой‑н. славянскай мовы.

2. Слова або зварот, якія ўвайшлі ў некаторыя славянскія мовы з царкоўнаславянскай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

універбіза́цыя

(польск. uniwerbizacja, ад лац. unus = адзін + verbum = слова)

лінгв. утварэнне аднаго слова са словазлучэння, увядзенне аднаслоўнай назвы (неалагізма) замест двухслоўнай (напр. «абісаль» замест «абісальная зона»).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

чайнво́рд

(ад англ. chain = ланцуг + word = слова)

задача-галаваломка на адгадванне слоў, размешчаных у клетачках такім чынам, што апошняя літара папярэдняга слова з’яўляецца першай літарай наступнага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

słowo

słow|o

н. слова;

~o honoru! — слова гонару;

czcze ~a — пустыя словы;

dotrzymać ~a — стрымаць слова;

złamać ~o — парушыць слова;

trzymać kogo za ~o — лавіць каго на слове;

nie dać dojść do ~a — не даць слова сказаць;

sadzić się na ~a — прыхарошваць сваю мову;

na te ~a — пачуўшы гэта;

~em — адным словам;

ani ~a! — ні слова!;

~o w ~o (co do ~a) — літаральна; слова ў слова;

~o wstępne — уступнае слова; прадмова;

gra słów — гульня слоў;

brak mi słów — мне не хапае слоў;

on nie przebiera w ~ach — ён не выбірае словы;

czy mógłbym zamienić z tobą dwa ~a? — ці можна цябе на пару слоў?;

rzucać ~a na wiatr — на ўзвей вецер гаварыць; кідаць словы на вецер

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прыста́вачны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца прыстаўкай. Прыставачная частка слова. // Які мае ў сваім складзе прыстаўку. Прыставачныя дзеясловы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анагра́ма, ‑ы, ж.

Перастаноўка літар у слове, пры якой атрымліваецца новае слова, напрыклад: нос — сон, ліпа — піла.

[Грэч. anagramma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мармо́ль, ‑маля, м.

Разм. Нелюдзімы, негаваркі чалавек. [Бацька:] — Ты ж, як мармоль той, ходзіш, дома ні слова. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гукаво́браз, ‑а, м.

Падбор гукаў мовы, які стварае ілюзію сэнсавай адпаведнасці гукавой формы слова яго прадметнаму значэнню.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

до́нна, ‑ы, ж.

Слова, якое далучаецца да жаночых імён італьянскіх і іспанскіх дваран і знаці. Донна Марыя.

[Іт. donna.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)