Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
individuality
[,ɪndɪ,vɪdʒuˈæləti]
n.
індывідуа́льнасьць, асо́баf.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
third person
Gram.
трэ́цяя асо́ба
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
probationer
[proʊˈbeɪʃənər]
n.
асо́ба на выпрабава́ньні
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Суб’е́кт ’дзейная асоба; асоба або арганізацыя з акрэсленымі правамі і абавязкамі; дзейнік’ (ТСБМ, Некр. і Байк.), ’кожная асоба або рэч, пра якія гаворыцца’ (Ласт.). Ст.-бел.субъектумъ ’суб’ект’ (1722 г.) — непасрэднае запазычанне з лац.subjectum (Булыка, Запазыч., 311). Сучасныя формы, хутчэй за ўсё, запазычаны праз польск.subiekt або рус.субъект (з польск., гл. Віткоўскі, Słownik, 181).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Fallít
m -en, -en фін. банкру́т, неплацежаздо́льная асо́ба
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
ко́нсул, ‑а, м.
1. Службовая асоба дыпламатычнага ведамства, якая прадстаўляе і абараняе прававыя і эканамічныя інтарэсы сваёй дзяржавы і яе грамадзян перад уладай другой дзяржавы.
2. У Старажытным Рыме — тытул кожнай з дзвюх выбарных вышэйшых службовых асоб. //Асоба, якая мела гэты тытул.
3. Тытул кожнай з трох асоб, надзеленай неабмежаванай выканаўчай уладай у Францыі з часу перавароту Напалеона Банапарта да абвяшчэння яго імператарам. //Асоба, якая мела гэты тытул.
[Лац. consul — саветнік.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жанчы́на, ‑ы, ж.
1.Асоба, па полу супрацьлеглая мужчыну. Працавітая жанчына. Жанчына-маці.//Асоба жаночага полу як увасабленне пэўных асаблівасцей, якасцей. Паступова ў ёй абуджалася жанчына. □ Ззаду .. [Віктара] стаяла яшчэ даволі маладая жанчына з прыгожым тварам.Даніленка.//Асоба жаночага полу, якая была або знаходзіцца замужам. Наперадзе спяваюць дзяўчаты, ззаду, расцягнуўшыся на дарозе, ідуць, гамоняць і смяюцца жанчыны.Ракітны.
2.Разм. Жонка. Сам Гурба стаіць адзінокі Няма яго вернай жанчыны.Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
даве́раны, ‑ая, ‑ае.
1.Дзеепрым.зал.пр.ад даверыць.
2.узнач.прым. Надзелены давер’ем. Аксён Каль выступаў ад грамады як давераная асоба.Колас.
3.узнач.наз.даве́раны, ‑ага, м.Асоба, якая дзейнічае па чыім‑н. даручэнні. Выбраць давераных. Давераны ў справах.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыкта́тар, ‑а, м.
1.Асоба, якая карыстаецца неабмежаванай уладай у кіраванні дзяржавай. //перан. Пра таго, хто ігнаруе калегіяльнасць, дапускае грубае адміністраванне.
2. У Старажытным Рыме — службовая асоба, якая прызначалася сенатам у выпадку знешняй або ўнутранай небяспекі для дзяржавы і мела неабмежаваныя паўнамоцтвы.
[Лац. dictator.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)